Αθήνα, 19 Σεπτεμβρίου 2017

Συνέντευξη
Μάξιμου Χαρακόπουλου

στον Ρ/Σ FOCUS της Θεσσαλονίκης
και τους δημοσιογράφους Δημήτρη Βενιέρη και Κώστα Βαραγιάννη

- Καλημερίζουμε τον κ. Χαρακόπουλο τον οποίο καλέσαμε, διότι εκτός από τζάγκουαρ, μπάρμπι, και όλ’ αυτά που ακούμε υπάρχουν και πράγματα τα οποία με μικρά γράμματα φιλοξενούνται στον τύπο αλλά είναι πολύ σημαντικά. Ένα από τα θέματα αυτά έχει να κάνει με την απαλοιφή του όρου Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και αντικατάσταση του όρου με τη λέξη καταστροφή. Κατ’ αρχάς, πέστε μας τι έγινε και μετά πείτε μας αν βλέπετε κάτι ύποπτο ή μπορεί να είναι κάποιο λάθος κάποιου συντάκτη.

Την Παρασκευή, η Βουλή των Ελλήνων είχε μια ειδική συνεδρίαση για να τιμήσει την Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το τουρκικό κράτος, όπως, ομόφωνα αποφάσισε, το 1998, η Βουλή των Ελλήνων και εκδόθηκε επ’ αυτού Προεδρικό Διάταγμα, που ορίζει και τη διαδικασία που τηρείται για την απόδοση τιμής προς τα θύματα της Γενοκτονίας. Στην ανάγνωση της Ημερήσιας Διάταξης, από τον προεδρεύοντα τον κ. Κρεμαστινό, αυτό που ακούσαμε είναι ότι η ειδική συνεδρίαση αφορούσε την «Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού». Κατά την εισήγησή μου, ως εισηγητής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επειδή αυτό συνέβη για δεύτερη συνεχόμενη φορά, ζήτησα διευκρινήσεις αν είναι ένα φραστικό ολίσθημα, αν είναι ένα λεκτικό λάθος ή είναι κάτι παραπάνω, μια συνειδητή διαστρέβλωση ιστορικών γεγονότων, που έχει να κάνει με εμμονές της παρούσας κυβερνητικής πλειοψηφίας. Ο προεδρεύων δεν απήντησε, αλλά μου ζήτησε να συνεχίσουμε τη συζήτηση, όπως κι έγινε. Πριν την λήξη της συνεδρίασης και την τήρηση ενός λεπτού σιγής, ζήτησα και πάλι το λόγο, ζητώντας μια απάντηση επ’ αυτού και μάλιστα κατέθεσα στα πρακτικά την επίσημη πρόσκληση για τις κεντρικές εκδηλώσεις που γίνονται στην Αθήνα -την Κυριακή που μας πέρασε στην Μητρόπολη Αθηνών και στην πλατεία Συντάγματος με την κατάθεση στεφάνων- της Περιφέρειας Αττικής και της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος (ΟΠΣΕ) προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης -και φαντάζομαι και προς όλους τους αρχηγούς των κομμάτων-, η οποία ορθώς μίλαγε για «Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας».
Οι δικαιολογίες που ακούστηκαν, και υπάρχουν στα πρακτικά, νομίζω ότι ανοίγουν ένα μείζον θέμα. Το ότι κοιτάμε μπροστά και ότι δεν θα πρέπει να υπερτονίζουμε αυτά τα γεγονότα εν ονόματι της καλής φιλίας και γειτονίας φοβούμαι ότι ανοίγουν μια κερκόπορτα. Είναι μία προσβολή σε όλους όσοι σφαγιάσθηκαν στη Σμύρνη. Είναι θα έλεγα ύβρις σε όλους όσοι έχασαν τη ζωή τους, τα εκατομμύρια των χριστιανών. Και δεν είναι μόνον Μικρασιάτες και Πόντιοι αλλά και Αρμένιοι και Ασσύριοι στη Γενοκτονία που συντελέστηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και ολοκληρώθηκε το 1922.

- Θεωρείτε ότι δεν είναι τυχαίο δηλαδή, ότι δεν είναι κάτι που αφορά σε κάποιο λάθος, ότι είναι γενικότερο, στο πλαίσιο της απαλοιφής, ή μάλλον της άμβλυνσης διαφορών οι οποίες υπάρχουν;

Στη τοποθέτησή μου έδωσα τη δυνατότητα στον προεδρεύοντα στον κ. Κρεμαστινό να δώσει εξηγήσεις, να επανορθώσει. Το γεγονός ότι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά συνέβη αυτό -πέρυσι προήδρευε ο κ. Κουράκης στην έδρα- μας βάζει εύλογα σε υποψίες. Γι’ αυτό ακριβώς απευθύνθηκα εχθές προς τον πρόεδρο της Βουλής τον κ. Βούτση, την οποία κοινοποιώ προς τον πρωθυπουργό, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων του συνταγματικού τόξου, αλλά και τους διατελέσαντες προέδρους της Βουλής, την οποία έκανα γνωστή και στην ΟΠΣΕ, με την οποία ζητώ να αποκατασταθεί η Γενοκτονία στην Ημερήσια Διάταξη της Βουλής, όπως ο Νόμος του κράτους και οι επίσημες αποφάσεις της ελληνικής Πολιτείας ορίζουν και να κάνει ένα βήμα παραπάνω. Να τολμήσει επιτέλους να συνδράμει το αίτημα Μικρασιατών και Ποντίων για την διεθνοποίηση, τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας που συντελέστηκε στην Ανατολή, στο πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα.
Δυστυχώς, η ελληνική πολιτεία αντιμετωπίζει και αντιμετώπισε φοβικά και αποσπασματικά αυτό το ζήτημα. Με μεγάλη καθυστέρηση, παραπάνω από 70 χρόνια πέρασαν από την τελευταία πράξη της Γενοκτονίας, που είναι η Μικρασιατική Καταστροφή, προκειμένου να αναγνωρίσει αρχικά τη Γενοκτονία των Ποντίων το 1994, και έπειτα την Γενοκτονία των Μικρασιατών το 1998. Κι αυτό φοβούμενη τις αντιδράσεις της εξ ανατολών γείτονος χώρας, η οποία πεισματικά αρνείται να συμβιβαστεί με τις μελάνες σελίδες της ιστορίας της. Και βεβαίως φοβικά γιατί δεν προωθεί και το αίτημα της διεθνούς αναγνώρισης.
Εδώ δεν επανέκδωσε την εξαντληθείσα έκδοση για την Γενοκτονία των Ποντίων του καθηγητή Κωνσταντίνου Φωτιάδη, ούτε προχώρησε στην μετάφρασή του σε άλλες γλώσσες και την προώθησή του σε κοινοβούλια, διπλωματικές αρχές, πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες του εξωτερικού, όπως ήταν ο αρχικός σχεδιασμός.
Και αντιμετώπισε και αποσπασματικά το θέμα γιατί η Γενοκτονία είναι μία και ενιαία. Υπήρχε ένα ενιαίο σχέδιο εξάλειψης του χριστιανικού στοιχείου από την οθωμανική αυτοκρατορία και μετέπειτα από την Τουρκία, τους κεμαλιστές. Δεν αφορά μόνον τους Ποντίους, δεν αφορά μόνον τους Έλληνες της Μικράς Ασίας, δεν αφορά μόνον τους Αρμένιους, δεν αφορά μόνον τους Ασσύριους. Αφορούσε το σύνολο των Χριστιανών που ζούσαν στην Ανατολή. Λοιπόν, εμείς αναγνωρίσαμε χώρια την Γενοκτονία των Ποντίων στις 19 Μαΐου, χώρια τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας στις 14 Σεπτεμβρίου, χώρια την Γενοκτονία των Αρμενίων τον Απρίλιο, και τώρα αναγνωρίζεται νομίζω και η Γενοκτονία των Ασσυρίων. Όλο αυτό θεωρώ ήταν ένα λάθος. Θα πρέπει επιτέλους να πάψει να υπάρχει αυτή η αχλή της θεωρίας του “συνωστισμού”, που αθωώνει τους θύτες. Η ιστορία που γράφεται με αίμα δεν αναθεωρείται με μελάνι.