Διδάγματα από τις αμερικανικές εκλογές

Του δρ Μάξιμου Χαρακόπουλου

Οι αμερικανικές εκλογές εύλογα αποτέλεσαν ένα γεγονός που προκάλεσε το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας, καθώς οι ΗΠΑ εξακολουθούν να αποτελούν την μεγαλύτερη παγκόσμια υπερδύναμη. Τα αποτελέσματα, όμως, της κάλπης απέδειξαν τις κοινωνικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα, κυρίως, στον δυτικό κόσμο και τις οποίες οφείλουμε να επεξεργαστούμε και να κατανοήσουμε. Η θριαμβευτική επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος σάρωσε στην λαϊκή ψήφο, στους εκλέκτορες, στην Γερουσία, και όπως φαίνεται και στην Βουλή των Αντιπροσώπων, συνιστά ένα πρωτοφανές ιστορικό κατόρθωμα.

Δεν είναι μόνον ότι επέστρεψε με δόξα και τιμή στον Λευκό Οίκο, κάτι που είχε να γίνει από τις αρχές του 19^ου αιώνα. Το θέμα είναι ότι νίκησε έχοντας εις βάρος του τις κατηγορίες για υποκίνηση εκείνου του… παρδαλού όχλου που εισέβαλε στο Κογκρέσο, όταν ηττήθηκε πριν 4 χρόνια από τον Τζο Μπάιντεν. Μια αντιδημοκρατική κηλίδα ανεξίτηλη στην πρώτη Δημοκρατία της υφηλίου. Κι όμως, οι Αμερικανοί ψηφοφόροι δεν πτοήθηκαν από αυτό το γεγονός, ούτε από τις άλλες κατηγορίες για διάφορα σκάνδαλα που έσερναν τον Τραμπ σε δίκες. Ούτε πείσθηκαν από τις εκκλήσεις των αστέρων του Χόλυγουντ και της μουσικής σκηνής, με τα εκατομμύρια ακολούθους, να ψηφίσουν την Κάμαλα Χάρις. Άρα, στις κάλπες οι Αμερικανοί πολίτες κάτι θέλησαν να πουν, κάποιο μήνυμα θέλησαν να στείλουν, ψηφίζοντας τον εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο.

Και πράγματι, την επαύριον των εκλογών άρχισαν να γίνονται κάποιες ειλικρινείς παραδοχές, που δεν λέγονταν κατά την προεκλογική περίοδο. Πέρα από την οικονομική κατάσταση, καθώς το πορτοφόλι παίζει πάντα ρόλο στην ψήφο, ο μέσος Αμερικανός ζήτησε να μπει και ένας φραγμός στην τρέλα της γουόκ ατζέντας. Κάθε ακρότητα και ιδεοληψία αποκτούσε κύρος αφού βαπτιζόταν σε «διαφορετικότητα», και κάθε παραδοσιακή αξία, όπως η πυρηνική οικογένεια, οι χριστιανικές εορτές, η ανθρωπιστική παράδοση, ρίχνονταν στο πυρ το εξώτερο, ως ρατσιστική, πατριαρχική και αντιδραστική. Ο απλός κόσμος ασφυκτιούσε σε αυτό τον… ζουρλομανδύα που πήγαν να του φορέσουν οι διάφορες μειοψηφικές ελίτ. Και το έδειξε στην κάλπη...

Η επιβολή των αντιλήψεων των λίγων επί του κοινωνικού σώματος είναι λογικό να προκαλεί αντιδράσεις. Όπως όλα δείχνουν, αυτό το κεφάλαιο της γουοκ κυριαρχίας έκλεισε, τουλάχιστον για την ώρα. Το εκκρεμές γυρίζει και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις. Και ευτυχώς, γιατί διαφορετικά θα οδηγούμασταν σε επικίνδυνες ατραπούς.

Ένα άλλο σημείο το οποίο έπαιξε ρόλο στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές είναι ο πόλεμος. Η τετραετία Μπάιντεν σημαδεύτηκε, δυστυχώς, από δύο πολύχρονους και αιματηρούς πολέμους, στην Ουκρανία και στην Μέση Ανατολή. Χωρίς να σημαίνει ότι οι ΗΠΑ έχουν ευθύνη για την έκρηξή τους, η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να κάνει περισσότερα για να επανέλθει η ειρήνη και η διπλωματία. Σε αυτό, βεβαίως, δεν βοηθούσε και η εικόνα του νυν προέδρου, που πολύ αργά κατάλαβε, έπειτα και από αφόρητες πιέσεις, ότι έπρεπε να αποσυρθεί από τη κούρσα των εκλογών.

Μετά τις 20 Ιανουαρίου θα έχουμε μια νέα πραγματικότητα για την Αμερική. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια ποια θα είναι, λόγω της προσωπικότητας του Τραμπ. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι οι επιλογές του θα επηρεάσουν άμεσα όχι μόνον την αμερικανική κοινωνία αλλά ολόκληρο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων ημών.

Ο δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 20.11.24

Στοχεύοντας σε πολιτική σταθερότητα σε ασταθείς καιρούς

 • Να καθιερωθεί κατώφλι εισόδου 5% στη Βουλή

Του δρ Μάξιμου Χαρακόπουλου

Το πολιτικό σύστημα της χώρας κλονίστηκε, κατά την προηγούμενη δεκαετία, από μια πρωτοφανή κρίση, η οποία ήρθε ως αποτέλεσμα της οικονομικής χρεωκοπίας. Η εμπιστοσύνη των πολιτών προς την πολιτική, και ιδίως προς τα παραδοσιακά κόμματα, υποχώρησε ραγδαία, σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις κυριολεκτικά κατέρρευσε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ, ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας της μακράς μεταπολιτευτικής περιόδου, που έλαβε στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ποσοστό 4,68%! Όμως και η ΝΔ υπέστη ένα αναπάντεχο σοκ στις εκλογές του Μαΐου 2012, με το 18,85%. Το εκλογικό σώμα, σε κλίμα άκρας απογοήτευσης, αναζητούσε «στα τυφλά», συνήθως, επιλογές διαμαρτυρίας. Έτσι, το ελληνικό κοινοβούλιο βρέθηκε με πολλά κόμματα, που εκπροσωπούσαν όλη την πιθανή γκάμα στον πολιτικό γαλαξία – από την πολιτική φαιδρότητα μέχρι ακόμη και τη φαιά νεοναζιστική εκδοχή. Το κλείσιμο αυτής της ταραχώδους περιόδου, με τη συντριπτική ήττα του λαϊκισμού και τη θριαμβευτική επάνοδο της ΝΔ, η οποία απέδειξε τις ισχυρές ρίζες που διαθέτει στη βάση της ελληνικής κοινωνίας, βρήκε πολλούς από τους κομματικούς σχηματισμούς αυτών των κοινοβουλευτικών περιόδων να είναι εκτός Βουλής ή να έχουν ενσωματωθεί σε άλλα κόμματα. Γενικά αυτή την δεκαετία, άδοξη ήταν η τύχη για τους ΑΝΕΛ, τη Χρυσή Αυγή, το ΠΟΤΑΜΙ, τη ΔΗΜΑΡ, την Ένωση Κεντρώων και τη Δημοκρατική Συμμαχία. Ένα ακόμη κόμμα, το ΜΕΡΑ25, βρέθηκε εκτός Βουλής το 2023.

Ωστόσο, παρά την επαναφορά της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής σταθερότητας με τις δύο συνεχόμενες νίκες της ΝΔ, η κοινοβουλευτική ρευστότητα και πολυσπερμία δεν ξεπεράστηκε. Σήμερα, στην Βουλή των Ελλήνων εκπροσωπούνται 9 κοινοβουλευτικές ομάδες (ΚΟ): ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Ελληνική Λύση, Νέα Αριστερά, Νίκη, Πλεύση Ελευθερίας, Σπαρτιάτες, ενώ και ανεξάρτητοι βουλευτές, που έχουν αποχωρήσει ή διαγραφεί από διάφορα κόμματα προσανατολίζονται στη συγκρότηση ΚΟ. Διάχυτη υπάρχει ακόμη η φημολογία ότι, μια πιθανή διάσπαση στο ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογή νέας ηγεσίας θα εμφάνιζε ακόμη μια ΚΟ στην Βουλή, φθάνοντας έτσι τις 11! Κάποιος θα έλεγε ότι ένας τέτοιος πλουραλισμός προσφέρει στην δημοκρατία. Αυτό μένει να αποδειχθεί, όμως το σίγουρο, για όποιον γνωρίζει τα κοινοβουλευτικά πράγματα, είναι ότι αυτός ο κοινοβουλευτικός κατακερματισμός δεν συμβάλλει σε ένα γόνιμο κοινοβουλευτικό έργο. Αντιθέτως, οδηγούμαστε σε λαβυρίνθους διαδικασιών. Οι συνεδριάσεις στις Επιτροπές της Βουλής γίνονται σχοινοτενείς και δυσχεραίνεται η δυνατότητα ουσιαστικών παρεμβάσεων. Ακόμη και στην Ολομέλεια, η «παρέλαση» τόσων αρχηγών, κοινοβουλευτικών εκπροσώπων και εισηγητών, στο τέλος «ξεχειλώνει» τη συζήτηση, αφαιρεί σφυγμό και ουσία από τον διάλογο.

Αυτές οι διαπιστώσεις, και κυρίως η ανάγκη ενός σταθερού πολιτικού συστήματος και ισχυρών κυβερνητικών λύσεων, ώστε να μην βρεθούμε σε μια δύσκολη διεθνή συγκυρία σε εσωτερική πολιτική αδυναμία, με είχαν οδηγήσει και κατά την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο να διατυπώσω την πρόταση για την αύξηση του κατώτατου ορίου εισόδου στην Βουλή από το 3% στο 5%. Πρόκειται για ένα εκλογικό όριο που δεν αλλοιώνει την εκλογική εντολή, επιτρέπει με μεγαλύτερη ευκολία τον σχηματισμό ισχυρών κυβερνήσεων, ενώ συμβάλλει σε πιο αποτελεσματικές κοινοβουλευτικές διεργασίες. Άλλωστε, το εκλογικό όριο του 5% εφαρμόζεται και σε άλλες χώρες της ΕΕ, όπως είναι η Γερμανία, η Ρουμανία, η Πολωνία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Ουγγαρία, η Εσθονία και η Τσεχία.

Αν και αυτή τη στιγμή, δεν υφίσταται επισήμως θέμα αλλαγής εκλογικού νόμου, εντούτοις, στον δημόσιο διάλογο το ζήτημα τίθεται με ποικίλους τρόπους. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το αν θα υπάρξει μια ανάλογη εξέλιξη στο άμεσο μέλλον, θεωρώ επιβεβλημένο να εξετάσουμε σοβαρά την προοπτική της αύξησης του εκλογικού ορίου εισόδου στη Βουλή, με πρώτο κριτήριο την πολιτική σταθερότητα σε ασταθείς καιρούς.

Ο δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το Βατερλό της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής…

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Κι όμως, η απαράδεκτη απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να επιβάλει ελέγχους στα σημεία εισόδου στην Γερμανία από όλες τις γειτονικές χώρες, ακυρώνοντας στην πράξη τη συνθήκη Σένγκεν, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήξει. Πρόκειται για την μοιραία κατάληξη μιας μακρόχρονης και ατέρμονης ευρωπαϊκής πολιτικής στο μεταναστευτικό ζήτημα, που εξακολουθεί να ασκείται με τρόπο αντιφατικό και αναποτελεσματικό, υπονομεύοντας το σήμερα και, κυρίως, το αύριο της ΕΕ.

Αν και η διαχείριση του μεταναστευτικού συνιστά ένα μείζον πρόβλημα για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι αποφάσεις που λαμβάνονταν για μεγάλο διάστημα έδειχναν να εκπορεύονται από κοντόφθαλμες επιδιώξεις, επικαλυμμένες από έωλα ιδεοληπτικά προσχήματα. Έτσι, παρακολουθήσαμε, τα προηγούμενα χρόνια, μια πολιτική σχεδόν «ανοιχτών συνόρων» που προωθούσαν οι βιομηχανικές χώρες του βορρά, η οποία υποτίθεται ότι θα απαντούσε στην έλλειψη εργατικών χεριών, που απαιτούσε η οικονομική τους ανάπτυξη.

Ταυτοχρόνως, όμως, εκδηλωνόταν μια ασυγχώρητη αδιαφορία για την προέλευση των μεταναστών, το πολιτισμικό-αξιακό τους προφίλ, τη δυνατότητά τους να προσαρμοστούν στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, που αναμφίβολα είναι παγκόσμιο πρότυπο ελευθερίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντί, λοιπόν, για μια συντονισμένη μεταναστευτική πολιτική, που θα στόχευε και στην υποχρέωση προσαρμογής στα ευρωπαϊκά πρότυπα, επιλέχθηκε η αρχή «είμαστε ανοιχτά και σας περιμένουμε» και η ανάδειξη του πολυπολιτισμικού μοντέλου.

Οι μετανάστες, επομένως, που κατέκλυσαν τις ευρωπαϊκές πόλεις, θεώρησαν ότι είχαν το δικαίωμα να ζουν σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα, ακόμη και αν αυτά έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τις ευρωπαϊκές παραδόσεις. Και όχι μόνον αυτό, αλλά κάποιοι, κυρίως μουσουλμανικού θρησκεύματος, να φιλοδοξούν να επιβάλουν και στους άλλους τις δικές τους πεποιθήσεις. Οι περιπολίες της σαρίας σε γερμανική πόλη δεν είναι αστικός μύθος. Ο αυξανόμενος αριθμός, μάλιστα, των εισροών, καθώς ο πρώην τρίτος κόσμος, σε αντίθεση με τον πρώην πρώτο, καλπάζει δημογραφικά, δημιούργησε νέα γκέτο, τα οποία αποτέλεσαν φυτώρια παραβατικότητας, ακόμη και τρομοκρατίας.

Απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα ήταν επόμενο κάποια στιγμή να εκδηλωθούν και αντιδράσεις, ιδιαίτερα από τα πλέον ευάλωτα οικονομικά στρώματα, που διαμένουν σε φτωχότερες συνοικίες και, μοιραία, υφίστανται πρώτα και σε μεγαλύτερο βαθμό τις πιέσεις από την μεταναστευτική πλημμυρίδα. Αυτή η αντίδραση αναζήτησε και την πολιτική της έκφραση. Και όταν αυτήν δεν την έβρισκε στα κόμματα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, που εξακολουθούσαν να πολιτεύονται στο γνωστό μοτίβο της ακραίας πολιτικής ορθότητας και της «αποχριστιανοποίησης» της Ευρώπης, δυστυχώς άρχισε να στρέφεται στα άκρα. Η άνοδος της ακροδεξιάς, με όλες τις αποχρώσεις που μπορεί να παρουσιάζει, και μάλιστα στον κεντρικό πυρήνα της ΕΕ, σε χώρες όπως η Γαλλία ή η Γερμανία, είναι πλέον μια πραγματικότητα. Όπως φάνηκε στην κάλπη, ο στιγματισμός κάποιου ως ακροδεξιού ή και φασίστα από μόνος του δεν λειτουργεί αποτρεπτικά στην εκλογική του συμπεριφορά. Ήρθαν και γεγονότα, όπως η πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στο φεστιβάλ στο Ζόλινγκεν, που έριξαν περισσότερο νερό στον μύλο της ακροδεξιάς AfD στις εκλογές στα κρατίδια της Θουριγγίας και της Σαξονίας στην Γερμανία. Η τρικομματική κυβέρνηση «φανάρι» είδε τα ποσοστά της να καταρρέουν, και να τίθεται εν αμφιβόλω ακόμη και η διατήρησή της στην εξουσία σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν επιβεβαιωθούν τα άσχημα προγνωστικά για τις εκλογές στο κρατίδιο του Βραδεμβούργου στις 22 Σεπτεμβρίου, όπου η AfD κατεβαίνει με σύνθημα «απελάσεις τώρα».

Ο πανικός, όμως, είναι κακός σύμβουλος στην πολιτική. Και η γερμανική κυβέρνηση υπό το κράτος του πανικού αποφάσισε να δείξει «πυγμή», στρίβοντας το τιμόνι απότομα δεξιά, χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες στην ΕΕ. Η απόφαση αυτή, που υποτίθεται ότι είναι προσωρινή, δηλαδή για ένα εξάμηνο, αν και μένει να αποδειχθεί αυτό στην πράξη, πέραν ότι αγνοεί το Σύμφωνο για την Μετανάστευση και το Άσυλο, καταστρατηγεί τη συνθήκη Σένγκεν και την ελεύθερη διακίνηση των προσώπων. Έναν κεντρικό όρο λειτουργίας, δηλαδή, της ενωμένης Ευρώπης. Παράλληλα, μαθαίνουμε ότι επιθυμεί να επιστρέψει δεκάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες όχι στις πατρίδες τους, αλλά στην πρώτη χώρα υποδοχής, δηλαδή κυρίως στην Ελλάδα. Αν αυτό δεν είναι κατακρεούργηση της αρχής της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ τότε τι είναι; Και βεβαίως, το χάπι δεν χρυσώνεται με τα χρήματα που υποτίθεται θα δοθούν για να τους πάρουμε πίσω.

Το Βερολίνο, δυστυχώς, έστειλε το χειρότερο μήνυμα σε μια κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της Ευρώπης. Ενώ θα έπρεπε να παραμένουμε ενωμένοι απέναντι στις προκλήσεις των καιρών, σε μια εποχή που αναδύεται ένας πολυπολικός κόσμος και που οι αναθεωρητισμοί δεν κρύβονται, η Ευρώπη πισωγυρίζει σε «εθνικιστικές πολιτικές». Και ας μην υπάρχει αμφιβολία ότι το γερμανικό παράδειγμα θα θελήσουν να ακολουθήσουν και άλλα κράτη. Άλλωστε, κάποια το έκαναν από καιρό, παρά τις πιέσεις.

Ορθά, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ελληνική κυβέρνηση έκαναν σαφές urbi et orbi ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να δεχτεί τα τετελεσμένα. Και πολύ σωστά επιχειρείται να δημιουργηθεί μια συντονισμένη αντίδραση κρατών απέναντι στις γερμανικές ενέργειες. Η χώρα μας δεν πρέπει να γίνει αποθήκη ψυχών, ούτε πρέπει να διαμορφωθεί μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, όπου για εμάς προορίζεται ο ρόλος αφενός του τουριστικού παραδείσου και αφετέρου του εγκλωβισμού των μεταναστών που επιθυμούν να προχωρήσουν προς τα βόρεια.

Η ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική πρέπει να είναι μια και ενιαία, και τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης είναι τα σύνορα των χωρών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Εκεί πρέπει να δοθεί το μήνυμα από όλη την ΕΕ.

Σε κάθε περίπτωση, από την μεριά μας, όπως σωστά αποφασίστηκε από την κυβέρνηση, ο φράχτης του Έβρου πρέπει να ολοκληρωθεί και να συνεχιστεί με ακόμη περισσότερα μέσα η φύλαξη του Αιγαίου. Σε κανέναν δεν θα επιτρέψουμε η Ελλάδα να γίνει ξέφραγο αμπέλι!

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο ThePresident.gr στις 19.09.24

Μονόδρομος οι ισχυρές ένοπλες δυνάμεις

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Κανείς εχέφρων δεν είναι κατά της ομαλοποίησης των σχέσεων της Ελλάδος με την Τουρκία. Ποιος δεν θα ήθελε να κυριαρχήσουν στις δυο πλευρές του Αιγαίου σχέσεις καλής γειτονίας, ακόμη και στενής συνεργασίας, σε ένα περιβάλλον απόλυτου σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας, κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων του ενός προς τον άλλον. Δηλαδή, για την ακρίβεια, να πάψει η Άγκυρα να τα αμφισβητεί απειλώντας την Ελλάδα. Σε ένα τέτοιο ανέφελο περιβάλλον γειτνίασης, μεγάλο μέρος από τα δισεκατομμύρια που δίνονται για τα «κανόνια», θα πήγαιναν για «βούτυρο», για έργα ειρήνης.

Γιατί, λοιπόν, δεν προχωρούμε γοργά προς αυτήν την υπέροχη κατάσταση, που όλοι μας επιθυμούμε; Μα απλούστατα γιατί για το ταγκό χρειάζονται δύο. Και η Τουρκία δεν δείχνει στην πράξη καμία διάθεση να χαμηλώσει τους τόνους. Αντιθέτως, εξακολουθεί με επιμονή να ξεδιπλώνει την αναθεωρητική και επεκτατική της πολιτική, χωρίς καν να κρατά τα προσχήματα. Όλα τα ιδεολογήματα του νεοοθωμανισμού διατυπώνονται με τον πιο επίσημο τρόπο, και γίνονται αποδεκτά με ενθουσιασμό από το πολιτικό σύστημα της γείτονος, όπως και από την τουρκική κοινωνία. Γιατί είναι φανερό ότι ισλαμιστές και κεμαλικοί έχουν βρει κοινό βηματισμό στους εθνικιστικούς τους στόχους.

Θα ήταν, λοιπόν, επικίνδυνη αφέλεια να πιστέψουμε ότι ήταν απλώς για εσωτερική κατανάλωση τα λόγια του Ερντογάν στη Ναυτική Ακαδημίας του Πανεπιστημίου Εθνικής Άμυνας στην Κωνσταντινούπολη, που διαβεβαίωνε πως «ό,τι υπαγορεύουν τα συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, τη Μαύρη Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο, θα το εφαρμόσουμε με αποφασιστικότητα και πίστη, ανεξάρτητα από το ποιος λέει τι». Ούτε διεθνές δίκαιο, ούτε διεθνείς κανόνες. Εκφράσεις ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικές, που θα έπρεπε η διεθνής κοινότητα να είχε καταδικάσει.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας αυτό που λέει, το εννοεί. Το όραμά του δεν είναι τίποτε λιγότερο από την επέκταση της τουρκικής επιρροής και την ανάδειξη της χώρας του σε παγκόσμια (!) υπερδύναμη. Ας δούμε μόνον την τουρκική παρουσία στην Αφρική. Ήδη στην Λιβύη, στα νότια σύνορά μας, ο τουρκικός στρατός έχει κυρίαρχο ρόλο. Στον Καύκασο, το Αζερμπαϊτζάν αναφέρεται ως το δεύτερο κράτος του ιδίου έθνους. Στη Συρία ο τουρκικός στρατός παραμένει ως κατοχική δύναμη στο βόρειο τμήμα της σπαρασσόμενης από τον εμφύλιο χώρας. Την ίδια ώρα, στον πόλεμο της Ουκρανίας η Άγκυρα παίζει μονίμως σε «διπλό ταμπλό», αγνοώντας τις υποχρεώσεις που εκπορεύονται από την ιδιότητά της ως μέλος του ΝΑΤΟ, ενώ ταυτόχρονα, με αφορμή τον πόλεμο στην Γάζα, ο Ερντογάν επιδιώκει να εμφανίζεται ως ο ηγέτης των μουσουλμάνων απανταχού της γης.

Έναντι του ελληνισμού η τουρκική προκλητικότητα συνεχίζεται αμείωτη και όχι μόνον στα λόγια. Η παρουσία των τουρκικών πολεμικών πλοίων έξω από την Κάσο, δίπλα στο ερευνητικό πλοίο που κινείτο σε περιοχές κυριαρχίας ή κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας των προθέσεων των Τούρκων, σε σχέση και με το παράνομο τουρκο-λιβυκο μνημόνιο.

Προκλητικός είναι ο Ερντογάν και για την Θράκη όπου την μουσουλμανική μειονότητα την χαρακτήρισε ως «τους γιους της Κομοτηνής», που η Τουρκία έχει χρέος να την προστατεύει.

Μετέτρεψαν τους Ναούς της Αγίας Σοφίας και της Χώρας στην Πόλη σε τζαμιά, και απαγόρευσαν τον εορτασμό του δεκαπενταύγουστου στην Παναγία Σουμελά.

Στο κυπριακό η τουρκική πλευρά εξακολουθεί να αρνείται επανέναρξη συνομιλιών, και επιμένει στη θέση της για «δύο κράτη», ενώ, όπως ξεκαθάρισε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Φιντάν, από το ζήτημα θέλει να εκτοπιστεί ο ευρωπαϊκός παράγων. Επιπλέον, επιχειρεί τη διεθνή αναγνώριση του ψευδοκράτους, όπως για παράδειγμα στον Οργανισμό Τουρκογενών Κρατών.

Όσο, λοιπόν, καλόπιστος και θετικά προδιατεθειμένος είναι κάποιος να προχωρήσει σε συνεννόηση με τους απέναντι, είναι υποχρεωμένος αφενός να κρατά πολύ «μικρό καλάθι», αφετέρου να γνωρίζει ότι οι «τολμηρές» υποχωρήσεις, στο όνομα της ειρήνης, το πιθανότερο είναι απλώς να ανοίξουν την όρεξη του επιτιθέμενου για ένα νέο κύμα «τολμηρών» υποχωρήσεων. Και μην λησμονούμε ότι οι Ανατολίτες γνωρίζουν καλά αυτό το παιχνίδι. Οι ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και η ενεργητική διπλωματία είναι μονόδρομος!

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ (08.09.24)