Menu
A+ A A-

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Χρέος μας η προστασία των χριστιανών της Μ. Ανατολής

MAXIMOS NEW

Χρέος μας η προστασία των χριστιανών της Μ. Ανατολής

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα στη Συρία έχουν προκαλέσει εύλογη ανησυχία σε Ελλάδα και Κύπρο. Πέρα από την άδηλη πορεία των πραγμάτων, με την θριαμβευτική δια… περιπάτου επικράτηση των τζιχαντιστών -με την ολοφάνερη «ευλογία» της Άγκυρας- δικαιολογημένη είναι η αγωνία για την τύχη του χριστιανικού πληθυσμού.

Η Συρία αποτελεί «λίκνο» του χριστιανισμού. Εκεί δίδαξαν οι Απόστολοι, εκεί οι μαθητές του Ιησού αποκλήθηκαν Χριστιανοί, εκεί, κατά την περίοδο της βυζαντινής αυτοκρατορίας, αναδείχθηκαν σπουδαίες μορφές της χριστιανικής πίστης, όπως οι άγιοι Ιωάννης ο Χρυσόστομος ή ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

Η χριστιανική παρουσία κατόρθωσε να διατηρηθεί ως εκ θαύματος δια μέσω των αιώνων που ακολούθησαν, κατά τους οποίους η πλειοψηφία των κατοίκων έγιναν μουσουλμάνοι. Έτσι, σήμερα στη Συρία εξακολουθούν να ζουν οι απευθείας απόγονοι του Βυζαντίου, που είναι κυρίως οι Ελληνορθοδόξοι που υπάγονται στο πρεσβυγενές Πατριαρχείο Αντιοχείας, οι προχαλκηδόνιοι νεστοριανοί Ασσύριοι και μονοφυσίτες Συροϊακωβίτες, αλλά και οι Μελχίτες, που μόλις τον 18ο αιώνα προσχώρησαν στην Ουνία. Συνολικά, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι χριστιανοί αποτελούν το 10% του συνολικού πληθυσμού των 23 εκατομμυρίων περίπου κατοίκων. Λόγω, βεβαίως της έκρυθμης κατάστασης που επικρατεί στη Συρία, από το 2011, με την έκρηξη του εμφυλίου πολέμου, κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα πόσοι χριστιανοί έχουν παραμείνει στις εστίες τους ή έχουν μετακινηθεί σε άλλες περιοχές ή και εκτός της χώρας για να γλυτώσουν.

Το βέβαιο είναι ότι όλο το προηγούμενο διάστημα οι χριστιανικές κοινότητες ήρθαν αντιμέτωπες με τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία ακραίων ισλαμιστικών οργανώσεων. Κι αυτό συνεπαγόταν απηνείς διώξεις, δολοφονίες, βιασμούς, βίαιους εκτοπισμούς, καταστροφές οικιών αλλά και των χριστιανικών μνημείων, εκκλησιών, μονών, νεκροταφείων. Ανάμεσα στα θύματα συγκαταλέγονται και οι απαχθέντες Μητροπολίτες Χαλεπίου Παύλος (Πατριαρχείου Αντιοχείας) και Ιωάννης (Συροϊακωβίτης).

Μετά την αστραπιαία προέλαση οργανώσεων, όπως η «Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ» (HTS) αλλά και ο ελεγχόμενος από την Τουρκία «Συριακός Εθνικός Στρατός» (SNA), που έχουν καταλάβει όλες τις πόλεις και τα εδάφη που ήλεγχε το καθεστώς Μπασάρ αλ Άσαντ, γίνεται φανερό ότι οι χριστιανικές κοινότητες, βρίσκονται υπό πραγματική απειλή. Ακόμη και αν, προς ώρας, οι πρώην τζιχαντιστές επιδεικνύουν ένα «πολιτισμένο» πρόσωπο για να νομιμοποιηθούν στη διεθνή κοινότητα, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τι θα γίνει αργότερα. Πολλώ δε μάλλον, που μεταξύ των οργανώσεων υπάρχουν μεγάλες αντιθέσεις και δεν υπακούουν όλοι σε ένα κέντρο.

Αυτές τις κρίσιμες στιγμές, η ΕΕ έχει χρέος να δράσει με ταχύτητα και αποφασιστικότητα. Η Ευρώπη οφείλει να προστατεύσει τους χριστιανούς και να παρέμβει με όσα διπλωματικά μέσα διαθέτει, και προς όλες τις κατευθύνσεις, συμπεριλαμβανομένης της έμπρακτης και όχι μόνον ρητορικής πίεσης σε όσους επηρεάζουν ή και υποστηρίζουν τις ενέργειες των ισλαμιστών, όπως είναι η Άγκυρα. Πρέπει όλοι να κατανοήσουν ότι για την ΕΕ συνιστά επιτακτικό ιστορικό και ηθικό καθήκον να στηρίξει τον δοκιμαζόμενο χριστιανικό πληθυσμό στη Συρία, όπως και συνολικά στη Μέση Ανατολή, πριν αυτός εξαλειφθεί παντελώς.

Ως Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας συνεχίζουμε, με όσες δυνάμεις διαθέτουμε, να προσπαθούμε να αφυπνίσουμε συνειδήσεις, κυρίως μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της Ευρώπης, ώστε να αποτρέψουμε μια εξέλιξη που μπορεί να οδηγήσει σε μια ακόμη γενοκτονία Χριστιανών της Ανατολής, αυτή τη φορά στη Συρία, όπως συνέβη πριν από 100 χρόνια στην Μικρά Ασία.

Ο δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργός.

Read more...

Άρθρο Μάξιμου Χαρακόπουλου: Ψηλά ο πήχης προσδοκιών από την κυβέρνηση

political

MAXIMOS NEW

Ψηλά ο πήχης προσδοκιών από την κυβέρνηση

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Και ο πλέον κακόπιστος δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί ότι από το 2019 έχουν γίνει πραγματικά άλματα στην ελληνική οικονομία. Η χώρα έχει βρει επιτέλους τον βηματισμό της, έχει αφήσει πίσω της την μαύρη δεκαετία της χρεοκοπίας, των μνημονίων και των πολιτικών αναταράξεων, αλλά και των τυχοδιωκτισμών από διάφορους αυτοχρισμένους σωτήρες. Πλέον, δεν αποτελούμε το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, το παράδειγμα προς αποφυγήν. Έχουμε καταφέρει, με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να είμαστε φερέγγυοι απέναντι στις υποχρεώσεις μας, αλλά και να δημιουργούμε συνθήκες ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας στην ελληνική κοινωνία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η ανεργία, που ταλάνισε κυρίως την νέα γενιά, έχει αποκλιμακωθεί από το 18% στο μονοψήφιο 9,3%. Και ταυτοχρόνως από το brain drain, την αθρόα φυγή των νέων μας στο εξωτερικό προς άγραν εργασίας, έχουμε το φαινόμενο brain gain, την επιστροφή στην πατρίδα κυρίως επιστημόνων, που είχαν μεταναστεύσει τα προηγούμενα χρόνια. Σύμφωνα με την Eurostat, από εκείνους που είχαν μετακομίσει στο εξωτερικό την περίοδο 2010-2021, είναι περίπου 350.000 αυτοί που έχουν επιστρέψει στην Ελλάδα. Σε αυτό συνετέλεσε βεβαίως και η νοσταλγία για την οικογένεια, τον τόπο, καθώς παραμένουμε -και ευτυχώς- ένα έθνος κατά βάση συντηρητικό. Όμως όλοι αυτοί οι συμπατριώτες μας δεν θα μπορούσαν να μείνουν αν δεν έβρισκαν δουλειά που να ανταποκρινόταν σε κάποιο βαθμό στις απαιτήσεις τους. Κι αυτό είναι το ζητούμενο. Περισσότερες και καλύτερα αμειβόμενες δουλειές. Επίσης, μην λησμονούμε ότι στην Ελλάδα το 2019 ο βασικός μισθός ήταν 650 ευρώ, σήμερα είναι 830 ευρώ και το 2027 θα φτάσει στα 950 ευρώ, ενώ στόχος της κυβέρνησης είναι ο μέσος μισθός να πλησιάσει τα ευρωπαϊκά δεδομένα, στα 1.500 ευρώ.

Όλ’ αυτά δεν είναι, ασφαλώς, αποτέλεσμα μιας συγκυρίας, αλλά μιας συντονισμένης εργασίας που γίνεται από αυτήν την κυβέρνηση, η οποία στοχεύει στην στήριξη του υγιούς επιχειρείν και στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων.

Κανείς, επίσης, δεν μπορεί να αρνηθεί την πρόοδο που έχει γίνει στο πεδίο της αντιμετώπισης της γραφειοκρατίας, κυρίως στην Δημόσια Διοίκηση. Άπειρες χαμένες εργατοώρες και συνεχή προσκόμματα για τους επιχειρηματίες αλλά και για κάθε πολίτη, έχουν γίνει παρελθόν με την εφαρμογή των πιο σύγχρονων τεχνολογικών μέσων, στη χρήση των οποίων μέχρι πριν λίγα χρόνια ήμασταν ουραγοί στην Ευρώπη.

Ευύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, όλα είναι ρόδινα; Ασφαλώς όχι. Πολλά είναι ακόμη τα προβλήματα που ταλανίζουν το μέσο νοικοκυριό, με πρώτιστο την ακρίβεια των προϊόντων και των υπηρεσιών, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα. Πρόκειται για ένα φαινόμενο, δυστυχώς, με διάρκεια και επιμονή, που οφείλεται σε εξωγενείς, αλλά και εσωτερικούς παράγοντες.

Ένας από τους λόγους είναι, οπωσδήποτε, η άστατη και δυσμενής διεθνής συγκυρία. Ξεκινώντας με τις κυρώσεις και το εμπάργκο με τη Ρωσία, για να συνεχίσουμε με τις συνέπειες των πολέμων στην Ουκρανία και στην Μέση Ανατολή, που περιλαμβάνει την έκρυθμη κατάσταση στην Ερυθρά Θάλασσα που εκτινάσσει το κόστος των πρώτων υλών. Το πρόβλημα με τις εισαγωγές βασικών αγαθών για τομείς της οικονομίας, οι αυξήσεις στις τιμές της ενέργειας, στα ναύλα και στις μεταφορές μοιραία μετακυλήθηκαν και στις τιμές των προϊόντων στο ράφι ή στους λογαριασμούς των νοικοκυριών.

Όμως  κακά τα ψέματα. Δεν είναι μόνον αυτές οι αιτίες της ακρίβειας, που παρατηρείται σε πολλά προϊόντα, και δη πρώτης ανάγκης. Το «χέρι» του στην τελική υψηλή τιμή βάζει και ο λεγόμενος πληθωρισμός της απληστίας -που έχει επισημάνει και η Επιτροπή Ανταγωνισμού- το υπερβολικό κέρδος που προσπορίζονται αυθαίρετα κάποιες, πρωτίστως πολυεθνικές, εταιρείες.

Εκεί, λοιπόν, οφείλει να εστιάσει ακόμη περισσότερο την προσοχή της η κυβέρνηση. Με τσουχτερά πρόστιμα αλλά και αυστηρούς ελέγχους των ελεγκτικών φορέων, που πρέπει να ενισχυθούν περαιτέρω

Ο πολίτης που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα δεν πρέπει να αισθάνεται έρμαιο των τυφλών τάσεων των αγορών. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι όλες οι δημοσκοπήσεις φέρνουν την ακρίβεια ως το πρώτο ανάμεσα στα προβλήματα. Βεβαίως, αυτή τη στιγμή η κοινωνία αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει κυβερνητική εναλλακτική. Τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύουν και ποιοι ήταν αυτοί που είχαν τα ηνία της εξουσίας την προηγούμενη δεκαετία και από τι γλιτώσαμε! Ωστόσο, οι πολίτες έχουν βάλει ψηλά τον πήχη της επιτυχίας για την ΝΔ, ιδιαίτερα αυτή τη δεύτερη τετραετία, και αναμένουν ουσιαστική βελτίωση της καθημερινότητάς τους.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Political στις (21.11.24)

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: “Διδάγματα από τις αμερικανικές εκλογές”

epikaira 1

MAXIMOS NEW

Διδάγματα από τις αμερικανικές εκλογές

Του δρ Μάξιμου Χαρακόπουλου

Οι αμερικανικές εκλογές εύλογα αποτέλεσαν ένα γεγονός που προκάλεσε το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας, καθώς οι ΗΠΑ εξακολουθούν να αποτελούν την μεγαλύτερη παγκόσμια υπερδύναμη. Τα αποτελέσματα, όμως, της κάλπης απέδειξαν τις κοινωνικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα, κυρίως, στον δυτικό κόσμο και τις οποίες οφείλουμε να επεξεργαστούμε και να κατανοήσουμε. Η θριαμβευτική επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος σάρωσε στην λαϊκή ψήφο, στους εκλέκτορες, στην Γερουσία, και όπως φαίνεται και στην Βουλή των Αντιπροσώπων, συνιστά ένα πρωτοφανές ιστορικό κατόρθωμα.

Δεν είναι μόνον ότι επέστρεψε με δόξα και τιμή στον Λευκό Οίκο, κάτι που είχε να γίνει από τις αρχές του 19ου αιώνα. Το θέμα είναι ότι νίκησε έχοντας εις βάρος του τις κατηγορίες για υποκίνηση εκείνου του… παρδαλού όχλου που εισέβαλε στο Κογκρέσο, όταν ηττήθηκε πριν 4 χρόνια από τον Τζο Μπάιντεν. Μια αντιδημοκρατική κηλίδα ανεξίτηλη στην πρώτη Δημοκρατία της υφηλίου. Κι όμως, οι Αμερικανοί ψηφοφόροι δεν πτοήθηκαν από αυτό το γεγονός, ούτε από τις άλλες κατηγορίες για διάφορα σκάνδαλα που έσερναν τον Τραμπ σε δίκες. Ούτε πείσθηκαν από τις εκκλήσεις των αστέρων του Χόλυγουντ και της μουσικής σκηνής, με τα εκατομμύρια ακολούθους, να ψηφίσουν την Κάμαλα Χάρις. Άρα, στις κάλπες οι Αμερικανοί πολίτες κάτι θέλησαν να πουν, κάποιο μήνυμα θέλησαν να στείλουν, ψηφίζοντας τον εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο.

Και πράγματι, την επαύριον των εκλογών άρχισαν να γίνονται κάποιες ειλικρινείς παραδοχές, που δεν λέγονταν κατά την προεκλογική περίοδο. Πέρα από την οικονομική κατάσταση, καθώς το πορτοφόλι παίζει πάντα ρόλο στην ψήφο, ο μέσος Αμερικανός ζήτησε να μπει και ένας φραγμός στην τρέλα της γουόκ ατζέντας. Κάθε ακρότητα και ιδεοληψία αποκτούσε κύρος αφού βαπτιζόταν σε «διαφορετικότητα», και κάθε παραδοσιακή αξία, όπως η πυρηνική οικογένεια, οι χριστιανικές εορτές, η ανθρωπιστική παράδοση, ρίχνονταν στο πυρ το εξώτερο, ως ρατσιστική, πατριαρχική και αντιδραστική. Ο απλός κόσμος ασφυκτιούσε σε αυτό τον… ζουρλομανδύα που πήγαν να του φορέσουν οι διάφορες μειοψηφικές ελίτ. Και το έδειξε στην κάλπη...

Η επιβολή των αντιλήψεων των λίγων επί του κοινωνικού σώματος είναι λογικό να προκαλεί αντιδράσεις. Όπως όλα δείχνουν, αυτό το κεφάλαιο της γουοκ κυριαρχίας έκλεισε, τουλάχιστον για την ώρα. Το εκκρεμές γυρίζει και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις. Και ευτυχώς, γιατί διαφορετικά θα οδηγούμασταν σε επικίνδυνες ατραπούς.

Ένα άλλο σημείο το οποίο έπαιξε ρόλο στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές είναι ο πόλεμος. Η τετραετία Μπάιντεν σημαδεύτηκε, δυστυχώς, από δύο πολύχρονους και αιματηρούς πολέμους, στην Ουκρανία και στην Μέση Ανατολή. Χωρίς να σημαίνει ότι οι ΗΠΑ έχουν ευθύνη για την έκρηξή τους, η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να κάνει περισσότερα για να επανέλθει η ειρήνη και η διπλωματία. Σε αυτό, βεβαίως, δεν βοηθούσε και η εικόνα του νυν προέδρου, που πολύ αργά κατάλαβε, έπειτα και από αφόρητες πιέσεις, ότι έπρεπε να αποσυρθεί από τη κούρσα των εκλογών.

Μετά τις 20 Ιανουαρίου θα έχουμε μια νέα πραγματικότητα για την Αμερική. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια ποια θα είναι, λόγω της προσωπικότητας του Τραμπ. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι οι επιλογές του θα επηρεάσουν άμεσα όχι μόνον την αμερικανική κοινωνία αλλά ολόκληρο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων ημών.

Ο δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 20.11.24

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Στοχεύοντας σε πολιτική σταθερότητα σε ασταθείς καιρούς • Να καθιερωθεί κατώφλι εισόδου 5% στη Βουλή

ΜΑΧΙΜΟΣ 1

Στοχεύοντας σε πολιτική σταθερότητα σε ασταθείς καιρούς

 • Να καθιερωθεί κατώφλι εισόδου 5% στη Βουλή

Του δρ Μάξιμου Χαρακόπουλου

Το πολιτικό σύστημα της χώρας κλονίστηκε, κατά την προηγούμενη δεκαετία, από μια πρωτοφανή κρίση, η οποία ήρθε ως αποτέλεσμα της οικονομικής χρεωκοπίας. Η εμπιστοσύνη των πολιτών προς την πολιτική, και ιδίως προς τα παραδοσιακά κόμματα, υποχώρησε ραγδαία, σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις κυριολεκτικά κατέρρευσε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ, ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας της μακράς μεταπολιτευτικής περιόδου, που έλαβε στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ποσοστό 4,68%! Όμως και η ΝΔ υπέστη ένα αναπάντεχο σοκ στις εκλογές του Μαΐου 2012, με το 18,85%. Το εκλογικό σώμα, σε κλίμα άκρας απογοήτευσης, αναζητούσε «στα τυφλά», συνήθως, επιλογές διαμαρτυρίας. Έτσι, το ελληνικό κοινοβούλιο βρέθηκε με πολλά κόμματα, που εκπροσωπούσαν όλη την πιθανή γκάμα στον πολιτικό γαλαξία – από την πολιτική φαιδρότητα μέχρι ακόμη και τη φαιά νεοναζιστική εκδοχή. Το κλείσιμο αυτής της ταραχώδους περιόδου, με τη συντριπτική ήττα του λαϊκισμού και τη θριαμβευτική επάνοδο της ΝΔ, η οποία απέδειξε τις ισχυρές ρίζες που διαθέτει στη βάση της ελληνικής κοινωνίας, βρήκε πολλούς από τους κομματικούς σχηματισμούς αυτών των κοινοβουλευτικών περιόδων να είναι εκτός Βουλής ή να έχουν ενσωματωθεί σε άλλα κόμματα. Γενικά αυτή την δεκαετία, άδοξη ήταν η τύχη για τους ΑΝΕΛ, τη Χρυσή Αυγή, το ΠΟΤΑΜΙ, τη ΔΗΜΑΡ, την Ένωση Κεντρώων και τη Δημοκρατική Συμμαχία. Ένα ακόμη κόμμα, το ΜΕΡΑ25, βρέθηκε εκτός Βουλής το 2023.

Ωστόσο, παρά την επαναφορά της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής σταθερότητας με τις δύο συνεχόμενες νίκες της ΝΔ, η κοινοβουλευτική ρευστότητα και πολυσπερμία δεν ξεπεράστηκε. Σήμερα, στην Βουλή των Ελλήνων εκπροσωπούνται 9 κοινοβουλευτικές ομάδες (ΚΟ): ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Ελληνική Λύση, Νέα Αριστερά, Νίκη, Πλεύση Ελευθερίας, Σπαρτιάτες, ενώ και ανεξάρτητοι βουλευτές, που έχουν αποχωρήσει ή διαγραφεί από διάφορα κόμματα προσανατολίζονται στη συγκρότηση ΚΟ. Διάχυτη υπάρχει ακόμη η φημολογία ότι, μια πιθανή διάσπαση στο ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογή νέας ηγεσίας θα εμφάνιζε ακόμη μια ΚΟ στην Βουλή, φθάνοντας έτσι τις 11! Κάποιος θα έλεγε ότι ένας τέτοιος πλουραλισμός προσφέρει στην δημοκρατία. Αυτό μένει να αποδειχθεί, όμως το σίγουρο, για όποιον γνωρίζει τα κοινοβουλευτικά πράγματα, είναι ότι αυτός ο κοινοβουλευτικός κατακερματισμός δεν συμβάλλει σε ένα γόνιμο κοινοβουλευτικό έργο. Αντιθέτως, οδηγούμαστε σε λαβυρίνθους διαδικασιών. Οι συνεδριάσεις στις Επιτροπές της Βουλής γίνονται σχοινοτενείς και δυσχεραίνεται η δυνατότητα ουσιαστικών παρεμβάσεων. Ακόμη και στην Ολομέλεια, η «παρέλαση» τόσων αρχηγών, κοινοβουλευτικών εκπροσώπων και εισηγητών, στο τέλος «ξεχειλώνει» τη συζήτηση, αφαιρεί σφυγμό και ουσία από τον διάλογο.

Αυτές οι διαπιστώσεις, και κυρίως η ανάγκη ενός σταθερού πολιτικού συστήματος και ισχυρών κυβερνητικών λύσεων, ώστε να μην βρεθούμε σε μια δύσκολη διεθνή συγκυρία σε εσωτερική πολιτική αδυναμία, με είχαν οδηγήσει και κατά την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο να διατυπώσω την πρόταση για την αύξηση του κατώτατου ορίου εισόδου στην Βουλή από το 3% στο 5%. Πρόκειται για ένα εκλογικό όριο που δεν αλλοιώνει την εκλογική εντολή, επιτρέπει με μεγαλύτερη ευκολία τον σχηματισμό ισχυρών κυβερνήσεων, ενώ συμβάλλει σε πιο αποτελεσματικές κοινοβουλευτικές διεργασίες. Άλλωστε, το εκλογικό όριο του 5% εφαρμόζεται και σε άλλες χώρες της ΕΕ, όπως είναι η Γερμανία, η Ρουμανία, η Πολωνία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Ουγγαρία, η Εσθονία και η Τσεχία.

Αν και αυτή τη στιγμή, δεν υφίσταται επισήμως θέμα αλλαγής εκλογικού νόμου, εντούτοις, στον δημόσιο διάλογο το ζήτημα τίθεται με ποικίλους τρόπους. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το αν θα υπάρξει μια ανάλογη εξέλιξη στο άμεσο μέλλον, θεωρώ επιβεβλημένο να εξετάσουμε σοβαρά την προοπτική της αύξησης του εκλογικού ορίου εισόδου στη Βουλή, με πρώτο κριτήριο την πολιτική σταθερότητα σε ασταθείς καιρούς.

Ο δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΤΟ ΠΑΡΟΝ της Κυριακής” (03.11.24)
Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Το βατερλό της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής

thepresident

MAXIMOS NEW

Το Βατερλό της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής…

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Κι όμως, η απαράδεκτη απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να επιβάλει ελέγχους στα σημεία εισόδου στην Γερμανία από όλες τις γειτονικές χώρες, ακυρώνοντας στην πράξη τη συνθήκη Σένγκεν, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήξει. Πρόκειται για την μοιραία κατάληξη μιας μακρόχρονης και ατέρμονης ευρωπαϊκής πολιτικής στο μεταναστευτικό ζήτημα, που εξακολουθεί να ασκείται με τρόπο αντιφατικό και αναποτελεσματικό, υπονομεύοντας το σήμερα και, κυρίως, το αύριο της ΕΕ.

Αν και η διαχείριση του μεταναστευτικού συνιστά ένα μείζον πρόβλημα για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι αποφάσεις που λαμβάνονταν για μεγάλο διάστημα έδειχναν να εκπορεύονται από κοντόφθαλμες επιδιώξεις, επικαλυμμένες από έωλα ιδεοληπτικά προσχήματα. Έτσι, παρακολουθήσαμε, τα προηγούμενα χρόνια, μια πολιτική σχεδόν «ανοιχτών συνόρων» που προωθούσαν οι βιομηχανικές χώρες του βορρά, η οποία υποτίθεται ότι θα απαντούσε στην έλλειψη εργατικών χεριών, που απαιτούσε η οικονομική τους ανάπτυξη.

Ταυτοχρόνως, όμως, εκδηλωνόταν μια ασυγχώρητη αδιαφορία για την προέλευση των μεταναστών, το πολιτισμικό-αξιακό τους προφίλ, τη δυνατότητά τους να προσαρμοστούν στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, που αναμφίβολα είναι παγκόσμιο πρότυπο ελευθερίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντί, λοιπόν, για μια συντονισμένη μεταναστευτική πολιτική, που θα στόχευε και στην υποχρέωση προσαρμογής στα ευρωπαϊκά πρότυπα, επιλέχθηκε η αρχή «είμαστε ανοιχτά και σας περιμένουμε» και η ανάδειξη του πολυπολιτισμικού μοντέλου.

Οι μετανάστες, επομένως, που κατέκλυσαν τις ευρωπαϊκές πόλεις, θεώρησαν ότι είχαν το δικαίωμα να ζουν σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα, ακόμη και αν αυτά έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τις ευρωπαϊκές παραδόσεις. Και όχι μόνον αυτό, αλλά κάποιοι, κυρίως μουσουλμανικού θρησκεύματος, να φιλοδοξούν να επιβάλουν και στους άλλους τις δικές τους πεποιθήσεις. Οι περιπολίες της σαρίας σε γερμανική πόλη δεν είναι αστικός μύθος. Ο αυξανόμενος αριθμός, μάλιστα, των εισροών, καθώς ο πρώην τρίτος κόσμος, σε αντίθεση με τον πρώην πρώτο, καλπάζει δημογραφικά, δημιούργησε νέα γκέτο, τα οποία αποτέλεσαν φυτώρια παραβατικότητας, ακόμη και τρομοκρατίας.

Απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα ήταν επόμενο κάποια στιγμή να εκδηλωθούν και αντιδράσεις, ιδιαίτερα από τα πλέον ευάλωτα οικονομικά στρώματα, που διαμένουν σε φτωχότερες συνοικίες και, μοιραία, υφίστανται πρώτα και σε μεγαλύτερο βαθμό τις πιέσεις από την μεταναστευτική πλημμυρίδα. Αυτή η αντίδραση αναζήτησε και την πολιτική της έκφραση. Και όταν αυτήν δεν την έβρισκε στα κόμματα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, που εξακολουθούσαν να πολιτεύονται στο γνωστό μοτίβο της ακραίας πολιτικής ορθότητας και της «αποχριστιανοποίησης» της Ευρώπης, δυστυχώς άρχισε να στρέφεται στα άκρα. Η άνοδος της ακροδεξιάς, με όλες τις αποχρώσεις που μπορεί να παρουσιάζει, και μάλιστα στον κεντρικό πυρήνα της ΕΕ, σε χώρες όπως η Γαλλία ή η Γερμανία, είναι πλέον μια πραγματικότητα. Όπως φάνηκε στην κάλπη, ο στιγματισμός κάποιου ως ακροδεξιού ή και φασίστα από μόνος του δεν λειτουργεί αποτρεπτικά στην εκλογική του συμπεριφορά. Ήρθαν και γεγονότα, όπως η πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στο φεστιβάλ στο Ζόλινγκεν, που έριξαν περισσότερο νερό στον μύλο της ακροδεξιάς AfD στις εκλογές στα κρατίδια της Θουριγγίας και της Σαξονίας στην Γερμανία. Η τρικομματική κυβέρνηση «φανάρι» είδε τα ποσοστά της να καταρρέουν, και να τίθεται εν αμφιβόλω ακόμη και η διατήρησή της στην εξουσία σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν επιβεβαιωθούν τα άσχημα προγνωστικά για τις εκλογές στο κρατίδιο του Βραδεμβούργου στις 22 Σεπτεμβρίου, όπου η AfD κατεβαίνει με σύνθημα «απελάσεις τώρα».

Ο πανικός, όμως, είναι κακός σύμβουλος στην πολιτική. Και η γερμανική κυβέρνηση υπό το κράτος του πανικού αποφάσισε να δείξει «πυγμή», στρίβοντας το τιμόνι απότομα δεξιά, χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες στην ΕΕ. Η απόφαση αυτή, που υποτίθεται ότι είναι προσωρινή, δηλαδή για ένα εξάμηνο, αν και μένει να αποδειχθεί αυτό στην πράξη, πέραν ότι αγνοεί το Σύμφωνο για την Μετανάστευση και το Άσυλο, καταστρατηγεί τη συνθήκη Σένγκεν και την ελεύθερη διακίνηση των προσώπων. Έναν κεντρικό όρο λειτουργίας, δηλαδή, της ενωμένης Ευρώπης. Παράλληλα, μαθαίνουμε ότι επιθυμεί να επιστρέψει δεκάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες όχι στις πατρίδες τους, αλλά στην πρώτη χώρα υποδοχής, δηλαδή κυρίως στην Ελλάδα. Αν αυτό δεν είναι κατακρεούργηση της αρχής της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ τότε τι είναι; Και βεβαίως, το χάπι δεν χρυσώνεται με τα χρήματα που υποτίθεται θα δοθούν για να τους πάρουμε πίσω.

Το Βερολίνο, δυστυχώς, έστειλε το χειρότερο μήνυμα σε μια κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της Ευρώπης. Ενώ θα έπρεπε να παραμένουμε ενωμένοι απέναντι στις προκλήσεις των καιρών, σε μια εποχή που αναδύεται ένας πολυπολικός κόσμος και που οι αναθεωρητισμοί δεν κρύβονται, η Ευρώπη πισωγυρίζει σε «εθνικιστικές πολιτικές». Και ας μην υπάρχει αμφιβολία ότι το γερμανικό παράδειγμα θα θελήσουν να ακολουθήσουν και άλλα κράτη. Άλλωστε, κάποια το έκαναν από καιρό, παρά τις πιέσεις.

Ορθά, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ελληνική κυβέρνηση έκαναν σαφές urbi et orbi ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να δεχτεί τα τετελεσμένα. Και πολύ σωστά επιχειρείται να δημιουργηθεί μια συντονισμένη αντίδραση κρατών απέναντι στις γερμανικές ενέργειες. Η χώρα μας δεν πρέπει να γίνει αποθήκη ψυχών, ούτε πρέπει να διαμορφωθεί μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, όπου για εμάς προορίζεται ο ρόλος αφενός του τουριστικού παραδείσου και αφετέρου του εγκλωβισμού των μεταναστών που επιθυμούν να προχωρήσουν προς τα βόρεια.

Η ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική πρέπει να είναι μια και ενιαία, και τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης είναι τα σύνορα των χωρών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Εκεί πρέπει να δοθεί το μήνυμα από όλη την ΕΕ.

Σε κάθε περίπτωση, από την μεριά μας, όπως σωστά αποφασίστηκε από την κυβέρνηση, ο φράχτης του Έβρου πρέπει να ολοκληρωθεί και να συνεχιστεί με ακόμη περισσότερα μέσα η φύλαξη του Αιγαίου. Σε κανέναν δεν θα επιτρέψουμε η Ελλάδα να γίνει ξέφραγο αμπέλι!

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο ThePresident.gr στις 19.09.24

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Μονόδρομος οι ισχυρές ένοπλες δυνάμεις

ΠΑΡΟΝ

MAXIMOS NEW

Μονόδρομος οι ισχυρές ένοπλες δυνάμεις

 

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Κανείς εχέφρων δεν είναι κατά της ομαλοποίησης των σχέσεων της Ελλάδος με την Τουρκία. Ποιος δεν θα ήθελε να κυριαρχήσουν στις δυο πλευρές του Αιγαίου σχέσεις καλής γειτονίας, ακόμη και στενής συνεργασίας, σε ένα περιβάλλον απόλυτου σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας, κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων του ενός προς τον άλλον. Δηλαδή, για την ακρίβεια, να πάψει η Άγκυρα να τα αμφισβητεί απειλώντας την Ελλάδα. Σε ένα τέτοιο ανέφελο περιβάλλον γειτνίασης, μεγάλο μέρος από τα δισεκατομμύρια που δίνονται για τα «κανόνια», θα πήγαιναν για «βούτυρο», για έργα ειρήνης.

Γιατί, λοιπόν, δεν προχωρούμε γοργά προς αυτήν την υπέροχη κατάσταση, που όλοι μας επιθυμούμε; Μα απλούστατα γιατί για το ταγκό χρειάζονται δύο. Και η Τουρκία δεν δείχνει στην πράξη καμία διάθεση να χαμηλώσει τους τόνους. Αντιθέτως, εξακολουθεί με επιμονή να ξεδιπλώνει την αναθεωρητική και επεκτατική της πολιτική, χωρίς καν να κρατά τα προσχήματα. Όλα τα ιδεολογήματα του νεοοθωμανισμού διατυπώνονται με τον πιο επίσημο τρόπο, και γίνονται αποδεκτά με ενθουσιασμό από το πολιτικό σύστημα της γείτονος, όπως και από την τουρκική κοινωνία. Γιατί είναι φανερό ότι ισλαμιστές και κεμαλικοί έχουν βρει κοινό βηματισμό στους εθνικιστικούς τους στόχους.

Θα ήταν, λοιπόν, επικίνδυνη αφέλεια να πιστέψουμε ότι ήταν απλώς για εσωτερική κατανάλωση τα λόγια του Ερντογάν στη Ναυτική Ακαδημίας του Πανεπιστημίου Εθνικής Άμυνας στην Κωνσταντινούπολη, που διαβεβαίωνε πως «ό,τι υπαγορεύουν τα συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, τη Μαύρη Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο, θα το εφαρμόσουμε με αποφασιστικότητα και πίστη, ανεξάρτητα από το ποιος λέει τι». Ούτε διεθνές δίκαιο, ούτε διεθνείς κανόνες. Εκφράσεις ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικές, που θα έπρεπε η διεθνής κοινότητα να είχε καταδικάσει.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας αυτό που λέει, το εννοεί. Το όραμά του δεν είναι τίποτε λιγότερο από την επέκταση της τουρκικής επιρροής και την ανάδειξη της χώρας του σε παγκόσμια (!) υπερδύναμη. Ας δούμε μόνον την τουρκική παρουσία στην Αφρική. Ήδη στην Λιβύη, στα νότια σύνορά μας, ο τουρκικός στρατός έχει κυρίαρχο ρόλο. Στον Καύκασο, το Αζερμπαϊτζάν αναφέρεται ως το δεύτερο κράτος του ιδίου έθνους. Στη Συρία ο τουρκικός στρατός παραμένει ως κατοχική δύναμη στο βόρειο τμήμα της σπαρασσόμενης από τον εμφύλιο χώρας. Την ίδια ώρα, στον πόλεμο της Ουκρανίας η Άγκυρα παίζει μονίμως σε «διπλό ταμπλό», αγνοώντας τις υποχρεώσεις που εκπορεύονται από την ιδιότητά της ως μέλος του ΝΑΤΟ, ενώ ταυτόχρονα, με αφορμή τον πόλεμο στην Γάζα, ο Ερντογάν επιδιώκει να εμφανίζεται ως ο ηγέτης των μουσουλμάνων απανταχού της γης.

Έναντι του ελληνισμού η τουρκική προκλητικότητα συνεχίζεται αμείωτη και όχι μόνον στα λόγια. Η παρουσία των τουρκικών πολεμικών πλοίων έξω από την Κάσο, δίπλα στο ερευνητικό πλοίο που κινείτο σε περιοχές κυριαρχίας ή κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας των προθέσεων των Τούρκων, σε σχέση και με το παράνομο τουρκο-λιβυκο μνημόνιο.

Προκλητικός είναι ο Ερντογάν και για την Θράκη όπου την μουσουλμανική μειονότητα την χαρακτήρισε ως «τους γιους της Κομοτηνής», που η Τουρκία έχει χρέος να την προστατεύει.

Μετέτρεψαν τους Ναούς της Αγίας Σοφίας και της Χώρας στην Πόλη σε τζαμιά, και απαγόρευσαν τον εορτασμό του δεκαπενταύγουστου στην Παναγία Σουμελά.

Στο κυπριακό η τουρκική πλευρά εξακολουθεί να αρνείται επανέναρξη συνομιλιών, και επιμένει στη θέση της για «δύο κράτη», ενώ, όπως ξεκαθάρισε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Φιντάν, από το ζήτημα θέλει να εκτοπιστεί ο ευρωπαϊκός παράγων. Επιπλέον, επιχειρεί τη διεθνή αναγνώριση του ψευδοκράτους, όπως για παράδειγμα στον Οργανισμό Τουρκογενών Κρατών.

Όσο, λοιπόν, καλόπιστος και θετικά προδιατεθειμένος είναι κάποιος να προχωρήσει σε συνεννόηση με τους απέναντι, είναι υποχρεωμένος αφενός να κρατά πολύ «μικρό καλάθι», αφετέρου να γνωρίζει ότι οι «τολμηρές» υποχωρήσεις, στο όνομα της ειρήνης, το πιθανότερο είναι απλώς να ανοίξουν την όρεξη του επιτιθέμενου για ένα νέο κύμα «τολμηρών» υποχωρήσεων. Και μην λησμονούμε ότι οι Ανατολίτες γνωρίζουν καλά αυτό το παιχνίδι. Οι ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και η ενεργητική διπλωματία είναι μονόδρομος!

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ (08.09.24)

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Στη… Δραπετσώνα της Θεσσαλίας

eleftheria

MAXIMOS NEW

Στη… Δραπετσώνα της Θεσσαλίας

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Έναν χρόνο μετά τον Daniel δεν έχει νόημα να περιγράψει κανείς την ένταση του κυκλώνα για να δικαιολογήσει το εύρος της πρωτοφανούς καταστροφής. Οι απόκοσμες εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου και οι «πληγές» που ακόμη παραμένουν ανοιχτές είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της πρωτόγνωρης μανίας της φύσης.

Η αλήθεια είναι ότι του Daniel προηγήθηκε, τον Σεπτέμβριο του 2020, ο μεσογειακός κυκλώνας Ιανός. Τότε ειπώθηκε ότι τέτοιοι κυκλώνες εμφανίζονται μια φορά κάθε εκατό χρόνια. Κι όμως, 3 χρόνια αργότερα είχαμε τον Daniel και τότε ειπώθηκε πως τέτοιο ακραίο καιρικό φαινόμενο εμφανίζεται κάθε χίλια χρόνια. Και λίγες μέρες μετά είχαμε τον Elias…

Μπορούσε να περιοριστεί η καταστροφή; Έγιναν όλα όσα έπρεπε να γίνουν μετά τον Ιανό; Καθαρίστηκαν, όπως έπρεπε, ποτάμια και ρέματα ή παραμελήθηκαν γιατί τέτοια έργα δεν «πουλάνε», δεν προσφέρονται για εγκαίνια και κορδέλες! Αυτά ήταν μερικά από τα εύλογα ερωτήματα των αγανακτισμένων πλημμυροπαθών τις πρώτες ώρες της οργής.

Και ακολούθως, η αγωνία ήταν για την επόμενη μέρα, πρώτα για όσους ξεσπιτώθηκαν, τα σπίτια και τα μηχανήματά τους πνίγηκαν στις λάσπες, οι περιουσίες τους καταστράφηκαν, τα μαντριά τους γκρεμίστηκαν, τα ζώα τους χάθηκαν, τα χωράφια τους έγιναν ένα με την λίμνη Κάρλα ή γέμισαν φερτά υλικά. Και μετά για τις υποδομές που διαλύθηκαν, τις γέφυρες που κατέρρευσαν, τους δρόμους που έμοιαζαν με βομβαρδισμένο τοπίο, τα σχολεία και κέντρα υγείας που καταστράφηκαν. Και φυσικά όλοι ανέμεναν τάχιστα αποζημιώσεις για την χαμένη παραγωγή και σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση του κάμπου, την αντιπλημμυρική θωράκιση και ταυτόχρονα την αντιμετώπιση του υδατικού προβλήματος της Θεσσαλίας.

Στα ερωτήματα αυτά κάθε Θεσσαλός έχει τη δίκη του απάντηση, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο ικανοποιημένος από τα ανακλαστικά του κράτους ή τις συμπεριφορές αξιωματούχων -κάποιοι εξ αυτών είναι αλήθεια ότι υπόσχονταν και δεσμεύονταν για προγράμματα και χρονοδιαγράμματα που δεν τηρήθηκαν και ίσως γι’ αυτό και αποπέμφθηκαν. Οι αγρότες είναι σκληραγωγημένοι και προτιμούν αλήθειες, ακόμη κι αν δεν τους ικανοποιούν πλήρως, αντί για μεγάλα λόγια και κούφιες υποσχέσεις που ξεφουσκώνουν με την… αυγή! Όλοι, παρά τον πόνο τους, δείχνουν κατανόηση όταν νιώσουν πραγματική ενσυναίσθηση. Τέτοιες ώρες, η διαφάνεια -από τις αναθέσεις των έργων μέχρι την καταβολή αποζημιώσεων και ενισχύσεων- είναι εκ των ων ουκ άνευ! Αν υπάρξει η αίσθηση ότι κάποιοι έλαβαν αποζημιώσεις που δεν δικαιούνται, σε βάρος άλλων που αδικήθηκαν, τότε έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου…

Παρά το μέγεθος της καταστροφής, η πολιτεία -που μέχρι πρότινος δεν διέθετε καν υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας- έδειξε, αμέσως μετά την πλημμύρα, γρήγορα ανακλαστικά.

Το ερώτημα που τώρα πλανάται, παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι, είναι αν έχουμε ζωή στη… Δραπετσώνα της Θεσσαλίας ή είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε πλημμύρες τον χειμώνα και ξηρασίες το καλοκαίρι, σε έναν κάμπο που η ερημοποίηση προβάλλει εδώ και χρόνια ως απειλή!

Η παρουσία του πρωθυπουργού στην επέτειο του ενός χρόνου από τον Daniel, και η παρουσίαση στο δημαρχείο Κιλελέρ του σχεδίου ανάταξης που εκπόνησε η γνωστή ολλανδική εταιρεία, πιστεύω ότι είναι η καλύτερη απάντηση. Ξέρω, ο καχύποπτος αναγνώστης αυτών των γραμμών, που έχει καεί στον χυλό και φυσάει και το γιαούρτι, θα αναρωτηθεί αν τα σχέδια αυτά θα υλοποιηθούν ή θα έχουν την τύχη του… Αχελώου, που έτσι κι αλλιώς πλανιόταν ως ο ελέφαντας στο δωμάτιο, στην αποπνικτική αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου Κιλελέρ.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2024

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Τα όνειρά τους στην Ελλάδα…

ΝΕΑ logo

MAXIMOS NEW

Τα όνειρά τους στην Ελλάδα…

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Καθώς διανύουμε τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου, με το καλοκαίρι να δίνει σε λίγες μέρες τη θέση του στο φθινόπωρο -κάτι που έχει από καιρό ανατραπεί ελέω κλιματικής αλλαγής-, το πολιτικό ενδιαφέρον μεταφέρεται στη Θεσσαλονίκη και τη Διεθνή της Έκθεση. Όχι, βεβαίως, λόγω του σημαντικού οικονομικού της αποτυπώματος, αλλά των καθιερωμένων οικονομικών εξαγγελιών του πρωθυπουργού για το νέο οικονομικό έτος, που εδώ και δεκαετίες ανακοινώνονται από το βήμα της ΔΕΘ. 

Η αλήθεια είναι ότι η ΔΕΘ από χρόνων έπαψε να ανταποκρίνεται -τουλάχιστον επαρκώς- στην αποστολή των οραματιστών της. Υπήρξαν περίοδοι που τα περίπτερα υπουργείων και δημοσίων οργανισμών, που εγκαινίαζαν υπουργοί και γραμματείς, ήταν περισσότερα από εκείνα των πραγματικών εκθετών. Ήταν, όμως, μια καλή ευκαιρία να μετακομίσει στην συμπρωτεύουσα -και άλλοτε συμβασιλεύουσα- πλήθος πολιτικών, δημοσιογράφων και κομματικών στελεχών. Και μαζί φυσικά και οι μαρκίζες της Αθήνας δίπλα στις φίρμες των Σαλονικιών στα, κατά τον αείμνηστο Βαγγέλη Γιαννόπουλο, “πολιτιστικά κέντρα”, που ζούσαν λαμπρές ημέρες δόξης το 15θήμερο της ΔΕΘ, που η συμπρωτεύουσα ένιωθε πρωτεύουσα κι έβγαζε το άχτι της στο “αθηνοκεντρικό κράτος”. Ήταν τέτοια η κραιπάλη στη νυχτερινή ζωή της Θεσσαλονίκης εκείνες τις μέρες, που τα κόμματα έφτασαν στο σημείο να… εκδίδουν οδηγίες προς ναυτιλομένους, καλώντας τα στελέχη τους να είναι προσεκτικά στις εξόδους διασκέδασής τους. 

Μάλιστα, καθώς η ΔΕΘ, με πενιχρές τις συμμετοχές ξένων εκθετών, δικαιολογούσε όλο και λιγότερο το… Διεθνής, υπήρξαν φωνές για κατάργησή της ή μεταφορά της εκτός του αστικού ιστού, λόγω και της επιβάρυνσης που επέφεραν στη ζωή της πόλης οι κινητοποιήσεις διαμαρτυρομένων πολιτών. Η αλήθεια, άλλωστε, είναι ότι οι θεματικές εκθέσεις, όπως η Agrotica, έχουν ουσιαστικότερα οικονομικά αποτελέσματα. Ωστόσο, ακόμη κι αυτή η ΔΕΘ είναι μια… τονωτική -από κάθε άποψη- ένεση για τη Θεσσαλονίκη, γι’ αυτό και παραμένει ανέγγιχτη. 

Βεβαίως, στα χρόνια της κρίσης, τη δεκαετία του 2010, η ΔΕΘ έχασε κάτι από τη λάμψη της. Οι εξαγγελίες πρωθυπουργού και αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν γίνονται πια σε δείπνο προς τους παραγωγικούς φορείς, αλλά σε μια σύναξη που η πλειοψηφία είναι κομματικά στελέχη, ενώ κι η νυχτερινή ζωή της πόλης δεν ζει τα περασμένα μεγαλεία! Ο βαρδάρης της οικονομικής κρίσης άλλαξε και τις παλιές συνήθειες… 

Το ενδιαφέρον, λοιπόν, της ΔΕΘ, εστιάζεται εύλογα στην παρουσία του πρωθυπουργού και τις εξαγγελίες του. Για τη βόρεια Ελλάδα η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, μετά τις ευρωεκλογές, έχει κι ένα μήνυμα που αποκωδικοποιείται στην επιλογή του επιτυχημένου αιρετού περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολου Τζιτζικώστα ως νέου Επιτρόπου της χώρας στην ΕΕ. Ο πρωθυπουργός, ήδη, το βράδυ των ευρωεκλογών δήλωσε ότι έλαβε το μήνυμα των πολιτών και προχώρησε σε ανασχηματισμό της κυβέρνησής του. Σημαντικότερο, όμως, από τα πρόσωπα -που πρέπει να γνωρίζουν το αντικείμενό τους, να πιάνουν τον παλμό της κοινωνίας και να μην προκαλούν με τη συμπεριφορά τους-, είναι οι πολιτικές που αφορούν στη ζωή των πολιτών. Σε μια χώρα με έντονο δημογραφικό πρόβλημα είναι μείζον ζήτημα ότι τα νέα παιδιά κάνουν όνειρα να ζήσουν εκτός αυτής, να σταδιοδρομήσουν στο εξωτερικό. Παιδιά που τα σπουδάζουμε για… να φύγουν. Αν τα παιδιά μας δεν δουν το μέλλον τους εδώ, δεν φτιάξουν τα όνειρά τους στην Ελλάδα, τι μέλλον έχει ο τόπος;

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 26.08.24

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Η Κύπρος δεν είναι «βαρίδι»

tovima

MAXIMOS NEW

Η Κύπρος δεν είναι «βαρίδι»

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Μισός αιώνας συμπληρώνεται από το θλιβερό θέρος της εισβολής του Αττίλα στην μαρτυρική Μεγαλόνησο και της παράνομης τουρκικής κατοχής του 37% του εδάφους της. Έτσι, η μεγάλη ελπίδα που συγκλόνισε τις καρδιές των Ελλήνων με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ το 1955, αλλά και την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, κατέληξε σε μια ακόμη τραγωδία για τον ελληνισμό. Νεκροί, αγνοούμενοι, δεκάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι, τα θύματα της τουρκικής βαρβαρότητας. Εκκλησίες και Μονές, πολιτιστικά μνημεία, διαχρονικοί και αδιάψευστοι μάρτυρες της ελληνικής παρουσίας καταστράφηκαν ή βεβηλώθηκαν. Και ένα κράτος ακρωτηριασμένο, που έπρεπε να περιθάλψει την ανέστια προσφυγιά. Μια κατάληξη για την οποία ευθύνες βαραίνουν και τη δική μας πλευρά, καθώς με εγκληματικά λάθη ή παραλείψεις επιτρέψαμε στην Τουρκία να βρει ορθάνοιχτες Κερκόπορτες για να εκτελέσει το βάρβαρο σχέδιό της.

Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι του χρόνου. Αλλεπάλληλες οι προσπάθειες για την επίλυση του Κυπριακού από τη διεθνή κοινότητα. Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ποικίλες πρωτοβουλίες για διαπραγματεύσεις. Όλες έπεφταν στο κενό. Με υπαιτιότητα της Τουρκίας, η οποία δεν ενδιαφερόταν για λύση που δεν θα εξασφάλιζε τη διαιώνιση της κατοχικής της παρουσίας, δεν θα νομιμοποιούσε το τετελεσμένο έγκλημα και την αλλοίωση του πληθυσμού με την μεταφορά εποίκων. Μοναδική εξαίρεση η απόρριψη από τους Ελληνοκύπριους, με συντριπτική πλειοψηφία, πριν από 20 χρόνια, του περιβόητου σχεδίου Ανάν. Οι Κύπριοι τότε φοβήθηκαν, ευλόγως, ότι οι πρόνοιες του σχεδίου άνοιγαν τον δρόμο στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως προειδοποίησε ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος.

Αυτή, όμως, η, ακόμη και ακρωτηριασμένη εδαφικά, οντότητα, που βρίσκεται διαρκώς υπό την τουρκική δαμόκλειο σπάθη, συνιστά το τελευταίο ασφαλές καταφύγιο των κατοίκων της Κύπρου. Και ταυτόχρονα συνεχίζει να επιτελεί, όπως πράττει από την μυκηναϊκή εποχή, το ρόλο του προμαχώνα του Ελληνισμού αλλά και της Ορθοδοξίας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Αποτελεί, επομένως, ασυγχώρητη ιστορική άγνοια και πολιτική μυωπία η θέση κάποιων Ελλαδιτών ότι η Κύπρος είναι «βαρίδι» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, που εμποδίζει την εξομάλυνσή τους. Αντίθετα από την γείτονα που έχει σαφή γνώση της γεωστρατηγικής αξίας της Κύπρου. Όπως, χωρίς περιστροφές αποκάλυψε ο Νταβούτογλου, στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος», «ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα».

Έτσι, λοιπόν, η Άγκυρα όλα αυτά τα χρόνια και με όλες τις κυβερνήσεις της, εργάζεται με προσήλωση για την υλοποίηση του απώτερου στόχου της, που δεν είναι άλλος από τον έλεγχο ολόκληρου του νησιού. Γι’ αυτό ενισχύει και αναβαθμίζει τη στρατιωτική της παρουσία. Και δεν συζητά καν την απόσυρση των κατοχικών δυνάμεων, σε ένα προτεινόμενο πλαίσιο λύσης. Όπως έκανε και κατά τις σχετικά πρόσφατες συνομιλίες στο Κραν Μοντανά. Ούτε βεβαίως την κατάργηση των εγγυήσεων και του επεμβατικού δικαιώματος, που αποτελούν μια απαράδεκτη συνθήκη για ένα σύγχρονο κράτος, το οποίο μάλιστα είναι μέλος της ΕΕ.

Επιπροσθέτως, προχωρά σε απροκάλυπτες κινήσεις κατάληψης της νεκρής ζώνης, και προωθεί σχέδια εγκατάστασης πληθυσμού στην κατεχόμενη Αμμόχωστο. Δεν διστάζει δε με το πολεμικό της ναυτικό να τρομοκρατεί πλοία ξένων εταιρειών που διεξάγουν έρευνες για φυσικό αέριο στην κυπριακή ΑΟΖ. Τέλος, για να επιβάλει τις επιδιώξεις της βάζει τους εγκάθετούς της στην ηγεσία του ψευδοκράτους να κρατούν τη σκληρή γραμμή των δύο κρατών, αναμένοντας και άλλες υποχωρήσεις από την ελληνοκυπριακή πλευρά, που υποτίθεται θα αποτρέψουν την νομιμοποίηση της διχοτόμησης.

Ωστόσο, αν και το τοπίο στο Κυπριακό δείχνει και είναι καταθλιπτικό, ως προς τις προοπτικές του, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι σε αδύναμη θέση. Αντιθέτως, οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή απέδειξαν τη στρατηγική της σημασία, τον σημαίνοντα και εποικοδομητικό ρόλο που μπορεί να παίξει σε ένα πυρακτωμένο περιφερειακό και διεθνές περιβάλλον. Αρκεί αυτή η ευκαιρία να αξιοποιηθεί καταλλήλως, με μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που θα ενισχύσει το ειδικό βάρος της Κύπρου.

Επιπλέον, είναι χρέος Αθήνας και Λευκωσίας να συντονίσουν τον βηματισμό τους και να καταστεί καθαρό στην Άγκυρα ότι το μέτωπο είναι ενιαίο, ολοκλήρου του ελληνισμού. Γιατί η μοίρα της Κύπρου θα σφραγίσει και την μοίρα της Ελλάδας. Η παρουσία, επομένως, του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Μεγαλόνησο, σε ελάχιστη απόσταση από τις ντροπιαστικές φιέστες του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, στέλνει το σωστό μήνυμα. Συνεχίζουμε μέχρι την ημέρα που όλη η Κύπρος θα είναι ελεύθερη, ενωμένη, ευρωπαϊκή.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο γνώμης δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ (tovima.gr) στις 19.06.24

 

 

Read more...

Άρθρο Μ. Χαρακόπουλου: Η Ευρώπη σε ιστορικό σταυροδρόμι • Τι θα διαμορφώσει τη νέα φυσιογνωμία της

political

μαχ 2 23

Η Ευρώπη σε ιστορικό σταυροδρόμι

• Τι θα διαμορφώσει τη νέα φυσιογνωμία της

 

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου

Παρακολουθώντας τις εκλογικές αναμετρήσεις στη γηραιά ήπειρο, δύσκολα κάποιος θα διαφωνήσει ότι η Ευρώπη έχει εισέλθει σε μια φάση σοβαρών αναταράξεων και αναπροσαρμογών, το αποτέλεσμα των οποίων θα διαμορφώσει τη νέα φυσιογνωμία της. Ποια θα είναι αυτή, είναι ακόμη άδηλο, καθώς θα εξαρτηθεί από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες.

Αναθεωρητισμοί

Ο πρώτος παράγων είναι αναμφίβολα η εμβάθυνση της κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Το τεράστιο κενό σε αυτόν τον τομέα ήταν εμφανές εδώ και καιρό, όπως στην περίπτωση της διαχείρισης της αραβικής άνοιξης στην Μέση Ανατολή και στην Βόρεια Αφρική. Αν και οι περιοχές αυτές γειτνιάζουν με τον ευρωπαϊκό χώρο, η Ε.Ε. έπαιζε περισσότερο τον ρόλο του παρατηρητή στα τεκταινόμενα, αφήνοντας άλλες δυνάμεις του διεθνούς συστήματος να κάνουν «παιχνίδι». Το πρόβλημα, όμως, κορυφώθηκε με την έκρηξη του πολέμου στην Ουκρανία. Αφενός, η Ε.Ε., ενώ ήταν ένα ζήτημα που διαδραματιζόταν στη δική της αυλή, δεν επέδειξε την αποφασιστική εκείνη παρέμβαση που θα επέβαλε μια διπλωματική λύση, βάσει και των αποφάσεων του Μινσκ. Αφετέρου, όταν η Ρωσία εισέβαλε στα ουκρανικά εδάφη η Ε.Ε. πιάστηκε στον ύπνο, ενώ αποκαλύφθηκε η καθυστέρηση στην αμυντική της θωράκιση. Κάτι που εμάς, ως Ελλάδα, τουλάχιστον μας επηρεάζει άμεσα, καθώς αντιμετωπίζουμε τη διαρκή τουρκική απειλή. Μια ισχυρή και ξεκάθαρη ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική θα αποτελούσε στοιχείο αποτροπής στις επιθετικές απόπειρες των αναθεωρητικών δυνάμεων και σταθερότητας του διεθνούς συστήματος.

Κοινωνικές ανισότητες

Ο δεύτερος κρίσιμος παράγων για την υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκή πραγματικότητα είναι ο οικονομικός. Η Ε.Ε. οφείλει να ενισχύσει την παραγωγικότητά της, μειώνοντας την εξάρτησή της από τρίτες χώρες. Τα πρώτα στάδια της παγκοσμιοποίησης είχαν ως αποτέλεσμα την μεταφορά του κέντρου της παραγωγικής δραστηριότητας κυρίως στην ανατολή. Η Ευρώπη κατέστη ο ιδανικός χώρος κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων. Το μοντέλο αυτό όμως δεν έχει διάρκεια. Όποιος δεν παράγει δεν μπορεί να κρατήσει το βιοτικό του επίπεδο σταθερό. Είναι κάτι που και εμείς στην Ελλάδα το διδαχθήκαμε με πικρό τρόπο, μετά την χρεωκοπία του 2010. Αυτό, μάλιστα, ισχύει τόσο για την βιομηχανία όσο και για τον πρωτογενή τομέα, ο οποίος σε ολόκληρη την Ε.Ε. δέχεται, λόγω ανευθυνότητας και ιδεοληψίας των αρμοδίων, αδικαιολόγητα πλήγματα. Παράλληλα, απαιτείται δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου και μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, αλλά και των ανισοτήτων μεταξύ των κρατών-μελών. Η μεσαία τάξη, που συνιστά την ραχοκοκαλιά της κοινωνικής δομής, όσο βλέπει να μειώνεται η οικονομική της δύναμη και αυξάνεται η αβεβαιότητα για το αύριο, τόσο θα αναζητά πολιτικές λύσεις στα άκρα.

Δημογραφικό - Μεταναστευτικό

Ο τρίτος παράγων είναι το δημογραφικό και το μεταναστευτικό. Η Ευρώπη γερνά και συρρικνώνεται. Οι νέοι δεν κάνουν οικογένεια. Είτε από προσωπική επιλογή, είτε λόγω της οικονομικής στενότητας. Κοινωνίες, όμως, χωρίς νέους δεν έχουν αύριο. Γι’ αυτό δεν είναι δυνατόν να δίνονται τεράστια κονδύλια σε δράσεις που είναι δευτερεύουσας ή και τριτεύουσας σημασίας, επειδή το επιθυμούν κάποια συμφέροντα, και να μην χρηματοδοτείται γενναία η δημιουργία οικογένειας και η τεκνοποιία. Από την άλλη, λύση δεν είναι η ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Αποδείχθηκε περίτρανα σε όλες τις χώρες που δέχθηκαν μεγάλους μεταναστευτικούς πληθυσμούς, ότι η ένταξη και η αφομοίωση πλήθους μεταναστών, ιδιαίτερα μουσουλμάνων, δεν είναι κάτι αυτονόητο. Αντιθέτως, προκαλείται κοινωνικός κατακερματισμός, γκετοποίηση, όξυνση των εσωτερικών αντιθέσεων με, επιπλέον, πολιτισμική και θρησκευτική χροιά.

Απουσία οράματος

Ο τέταρτος παράγων είναι ο ιδεολογικός. Ποιο είναι το όραμα της Ευρώπης που ανατέλλει; Κάποιοι κύκλοι κινούνται τα τελευταία χρόνια με ιδεοληπτική εμμονή επιθυμώντας να ισοπεδώσουν οτιδήποτε πολύτιμο μας έχει χαρίσει η ευρωπαϊκή κληρονομιά. Από τον αρχαιοελληνικό και ρωμαϊκό πολιτισμό μέχρι την χριστιανική παράδοση. Φαίνεται να γίνεται μια προσπάθεια επιβολής συγκεκριμένων αντιλήψεων, όπως αυτές της woke κουλτούρας και της κουλτούρας της ακύρωσης. Στο πλαίσιο αυτό παραμερίζονται όλες οι παραδοσιακές ταυτότητες για να επιβληθούν αυθαίρετα άλλες. Η προσπάθεια αυτή σοκάρει τους Ευρωπαίους που δεν επιθυμούν να απαρνηθούν την ταυτότητά τους, εντείνει τις φυγόκεντρες τάσεις και υπονομεύει την ευρωπαϊκή ενότητα.

Η Ευρώπη, επομένως, βρίσκεται σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Πρέπει να απαντήσει δυναμικά και ταυτόχρονα με οξυδέρκεια σε πολλές προκλήσεις. Άλλως, ο κίνδυνος να ματαιωθεί το ευρωπαϊκό όνειρο των Αντενάουερ, Ντε Γκωλ, Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι υπαρκτός. Και αυτοί που θα ζημιωθούν περισσότερο από όλους αν -ο μη γένοιτο- συμβεί, θα είναι οι λαοί της Ευρώπης.

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην υπουργός.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην POLITICAL στις 10.07.2024

Read more...