«Ο παραδοσιακός χαρακτήρας του ούζου οφείλεται στον παραδοσιακό τρόπο παραγωγής του και δεν σχετίζεται με την πρώτη ύλη παραγωγής ή την προέλευση της χρησιμοποιούμενης αιθυλικής αλκοόλης. Η υποχρέωση δηλαδή χρησιμοποίησης αιθυλικής αλκοόλης γεωργικής προέλευσης δεν μπορεί να επιβάλλει και περιορισμό στις πρώτες ύλες παραγωγής της», σημειώνει στην απάντησή του ο Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου προς τον Γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού και βουλευτή Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας κ. Μάξιμο Χαρακόπουλο. Ο Λαρισαίος πολιτικός ρωτούσε την Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κα Κατερίνα Μπατζελή, ερώτηση που διαβιβάστηκε στο Υπουργείο Οικονομικών, αν προτίθεται να προωθήσει τη χρησιμοποίηση αμπελοοινικής αλκοόλης από ελληνικά σταφύλια για την παραγωγή ούζου, ώστε να λυθεί σε σημαντικό ποσοστό το πρόβλημα των αδιάθετων ποσοτήτων σταφυλιών με πολλαπλά οφέλη για τους αμπελοκαλλιεργητές.

Στην απάντηση του Υπουργού επισημαίνονται χαρακτηριστικά τα εξής: «Με τον Καν.1576/89 (άρθρο 1 παρ.4 εδ. Ιε σημ. 3) η επωνυμία ούζο αναγνωρίστηκε σύμφωνα με τους όρους, τις προδιαγραφές και τα χαρακτηριστικά που καθορίζονται στην εν λόγω διάταξη, ως ειδική παραδοσιακή ένδειξη ή ως επωνυμία κατά παράδοση για τα αλκοολούχα ποτά με άνισο που παράγονται αποκλειστικά και μόνο στην Ελλάδα και αργότερα και στην Κύπρο. Περαιτέρω, σύμφωνα με τον Καν. (ΕΚ) 110/08 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με τον ορισμό, την περιγραφή, την παρουσίαση, την επισήμανση και την προστασία των γεωγραφικών ενδείξεων των αλκοολούχων ποτών» που έχει πλέον αντικαταστήσει τον Καν. 1576/89, το ούζο, ως αναγνωρισμένη επωνυμία κατά παράδοση, έχει κατοχυρωθεί πλέον σαν γεωγραφική ένδειξη υπέρ της Ελλάδας και της Κύπρου για την κατηγορία Νο 29 του παραρτήματος ΙΙ με την γενική επωνυμία «αποσταγμένο ανίς». Όπως δε σαφώς προκύπτει από τις ανωτέρω διατάξεις ο παραδοσιακός χαρακτήρας του εν λόγω προϊόντος (ούζου) εξαιτίας του οποίου αναγνωρίστηκε, ως επωνυμία κατά παράδοση και μετέπειτα ως γεωγραφική ένδειξη, οφείλεται αποκλειστικά στον παραδοσιακό τρόπο παραγωγής του και σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με την πρώτη ύλη παραγωγής ή την προέλευση της χρησιμοποιούμενης αιθυλικής αλκοόλης.

Επιπλέον, σύμφωνα με την κοινοτική και την εθνική νομοθεσία για την παρασκευή των αλκοολούχων ποτών –και επομένως και του ούζου- χρησιμοποιείται αιθυλική αλκοόλη γεωργικής προέλευσης, δηλ. αιθυλική αλκοόλη προερχόμενη από γεωργικές πρώτες ύλες που περιλαμβάνονται στο παράρτημα Ι της Συνθήκης, χωρίς να μπορεί να επιβληθεί ουδείς περιορισμός στις πρώτες ύλες παραγωγής της. Πέραν τούτου, πρέπει να σημειωθεί ότι η ουδέτερη αιθυλική αλκοόλη αμπελοοινικής προέλευσης, ακόμη και στον υψηλό αλκοολικό τίτλο 96% που προβλέπεται από τις σχετικές διατάξεις διατηρεί ιδιαίτερα αισθητά οργανοληπτικά χαρακτηριστικά τα οποία δεν είναι επιθυμητά από το σύνολο των Ελλήνων ποτοποιών που παράγουν ούζο.

Για το λόγο αυτό, από πολλών ετών, χρησιμοποιούν για την παρασκευή του ούζου μόνο αιθυλική αλκοόλη γεωργικής προέλευσης προερχόμενη από μελάσσα ή δημητριακά, η οποία εκ της φύσεως των πρώτων υλών, χαρακτηρίζεται από απουσία οργανοληπτικών χαρακτηριστικών και ως εκ τούτου δεν επηρεάζεται το δεσπόζον άρωμα και η γεύση του ανίσου που είναι χαρακτηριστικό άρωμα του ούζου. Επιπλέον με τα σημερινά δεδομένα η τιμή της αιθυλικής αλκοόλης αμπελοοινικής προέλευσης είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από την τιμή της αιθυλικής αλκοόλης γεωργικής προέλευσης από μελάσσα ή δημητριακά που διατίθεται στη χώρα. Ακόμη όμως και πριν το 1993, όταν οι δύο αιθυλικές αλκοόλες είχαν την ίδια τιμή (λόγω διατίμησης), οι Έλληνες ποτοποιοί προτιμούσαν προερχόμενη από μελάσσα ή δημητριακά, για τους λόγους που αναφέρθηκαν ανωτέρω.