Αθήνα, 14 Απριλίου 2016

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΤΟΜΕΑΡΧΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΟΡΦΩΤΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ

Κύριε πρόεδρε,

Τα προβλήματα της παιδείας μπορούν να αντιμετωπισθούν μόνο με εθνική συνεννόηση και συναίνεση. Αλλιώς, οι οποίες «μεταρρυθμίσεις» επιχειρεί η εκάστοτε πλειοψηφία είναι εφήμερες. Κάθε τόσο έχουμε αλλαγές στην εκπαίδευση, πειράματα που γίνονται στου «κασίδη το κεφάλι».
Με αυτή την πεποίθηση προσήλθαμε στον λεγόμενο εθνικό διάλογο για την παιδεία, αρνούμενοι να μιμηθούμε τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, που τορπίλιζε κάθε προσπάθεια συνεννόησης.
Παρά τις επιφυλάξεις μας, όπως και πολλών άλλων, ότι ο διάλογος είναι προσχηματικός και άλλοθι για την επιβολή προειλημμένων αποφάσεων καταθέσαμε σκέψεις και προβληματισμούς.
Από την πρώτη ημέρα, όμως, του διαλόγου η κυβέρνηση κάνει ότι περνά από το χέρι της για να επιβεβαιώσει ότι χρησιμοποιεί το διάλογο ως προκάλυμμα για να επιβάλλει τις απόψεις της. Και τι δεν είδαμε αυτό το διάστημα: Ρυθμίσεις σε άσχετα νομοσχέδια, «τροπολογίες της νύχτας», αλλά και Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου, τις οποίες ως αντιπολίτευση ξορκίζατε.
Σήμερα, όμως, η κατάθεση αυτούσιου νομοσχεδίου είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί πλέον να νομιμοποιεί με την παρουσία της την παρωδία διαλόγου, που υποτίθεται διεξάγεται, ενώ η κυβέρνηση νομοθετεί. Κάντε, λοιπόν, διάλογο με τον εαυτό σας και όσους συνεχίσουν να σας προσφέρουν άλλοθι με την παρουσία τους.

Κύριε πρόεδρε,
Το αλαλούμ με την κατάθεση, την απόσυρση και την επανακατάθεση του νομοσχεδίου για την Έρευνα μπορεί να γελοιοποιεί την εικόνα της κυβέρνησης –δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά- δείχνει, όμως, για μια ακόμη φορά την προχειρότητα με την οποία νομοθετεί η πλειοψηφία.
Ως λόγος απόσυρσης παρουσιάστηκε η επίμαχη διάταξη που παρείσφρησε(;) στο νομοσχέδιο για το «συγχωροχάρτι» όπως χαρακτηρίστηκε από τον Τύπο σε όσους ελέγχονται για τη διαχείριση του Ειδικού Λογαριασμού Ερευνών του Πανεπιστημίου Κρήτης, μεταξύ των οποίων συμπεριέλαβαν και τον υπουργό κ. Σταθάκη.
Στο διάλογο του υπουργού κ. Φίλη με τον δημοσιογράφο των ΝΕΩΝ κ. Παπαχρήστο, τον οποίο αποκαλύπτει στη στήλη του στο χθεσινό φύλο της εφημερίδας, αποποιείται κάθε σχέση, αποδίδει ευθύνη στη Γενική Γραμματεία της κυβέρνησης και όταν ερωτάται αν θα επανακαταθέσει τη ρύθμιση απαντά «Όχι βέβαια». Μένει να δούμε αν μέχρι την ψήφιση του νομοσχεδίου στην Ολομέλεια θα ισχύει η κατηγορηματική τοποθέτηση του υπουργού και δεν θα δεχθείτε μια τέτοια διάταξη.
Μπορεί η διευθέτηση αυτή να αποσύρθηκε, ωστόσο, το ίδιο το νομοσχέδιο είναι ένα συνονθύλευμα διευθετήσεων με «συγχωροχάρτια», αλλά και διατάξεις που έχουν ήδη χαρακτηρισθεί από τον Τύπο φωτογραφικές ή ηθικό πλεονέκτημα κατά την αριστερή ορολογία, της οποίας κοινωνούς μας έκανε ο κ. Ζουράρης.
Δεν θα μπω στον πειρασμό της ονοματολογίας. Πιστεύω ότι η γυναίκα του καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια αλλά και να φαίνεται. Όμως, κ. υπουργέ, όταν έχετε ομολογήσει τεράστια κενά εκπαιδευτικών στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, -ακόμη και τώρα στην εκπνοή του σχολικού έτους απαντώντας σε ερώτησή μας, είπατε ότι ανέρχονται σε 3.763-, προτεραιότητά σας είναι οι μετατάξεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η περαιτέρω αποδυνάμωση του δημόσιου σχολείου; Και αλήθεια τι γίνεται με τις 20.000 προσλήψεις δασκάλων και καθηγητών που εξαγγείλατε;

Κύριε πρόεδρε,

Την προχειρότητα του σχεδίου νόμου και την ανευθυνότητα με την οποία νομοθετεί η κυβέρνηση καταγράφει και η Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για τις δαπάνες που προκαλεί στον κρατικό προϋπολογισμό. Διαβάζουμε αλλού ότι «για την εν λόγω δαπάνη δεν εστάλησαν στοιχεία από το επισπεύδον Υπουργείο», και αλλού ότι «η εν λόγω δαπάνη δεν έχει προσδιοριστεί από το επισπεύδον Υπουργείο». Νομίζω ότι περιττεύει ο δικός μου σχολιασμός επ΄ αυτών.
Ωστόσο, παρά την προχειρότητα του νόμου είναι εμφανής η εμμονή και η ιδεοληψία της κυβέρνησης αναφορικά με τα Συμβούλια Ιδρυμάτων με την περαιτέρω απίσχναση και υποβάθμισή τους. Είπε νωρίτερα η αναπληρώτρια υπουργός κ. Αναγνωστοπούλου, απαντώντας στον κ. Μαυρωτά, ότι εκχωρεί αρμοδιότητες στη Σύγκλητο διότι δεν λειτουργούν τα Σ.Ι. Έχουμε με τον κ. Φορτσακη καταθέσει δύο ερωτήσεις γιατί το υπουργείο δεν κινεί τις διαδικασίες για την πλήρωση των κενών θέσεων στο Σ.Ι. του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδος, προκειμένου να μπορεί να επιτελεί το έργο του.
Όπως, επίσης, στο ίδιο πνεύμα κινείται και η διάταξη για την αποποινικοποίηση των καταλήψεων στα σχολεία, η οποία στέλνει λάθος μήνυμα στη μαθητική κοινότητα αλλά και σε εξωσχολικούς παράγοντες που προβαίνουν σε βανδαλισμούς και καταστροφές στις υπό κατάληψη σχολικές μονάδες. Και τις ζημιές, βεβαίως, καλείται να πληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος. Τα σχολεία είναι για να μαθαίνουν γράμματα τα παιδιά και καμία οργανωμένη μειοψηφία δεν πρέπει με το «έτσι θέλω» να τους στερεί αυτό το δικαίωμα.

Κύριε, υπουργέ,

Η ρύθμιση για την αύξηση του ελάχιστου αριθμού νηπίων για τη δημιουργία νηπιαγωγείου προκάλεσε αναστάτωση στην εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και εύλογη ανησυχία σε γονείς για το που θα στέλνουν τα παιδιά τους το νέο έτος. Θα ήθελα να ρωτήσω αν έχετε στοιχεία πόσα νηπιαγωγεία θα συγχωνευτούν με την εφαρμογή της διάταξης που εισηγείστε στα αστικά κέντρα, σε ημιαστικές περιοχές και σε χωριά.
Και επιπλέον, σε μια σχέση κόστους-οφέλους, έχετε υπολογίσει το όφελος από την εξοικονόμηση πόρων με τις συγχωνεύσεις αν εξανεμίζεται από το κόστος μεταφοράς των νηπίων;

Ολοκληρώνω κ. πρόεδρε,
Με μια αναφορά στο ζήτημα της βάσης του δέκα για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ που έθεσα στο δημόσιο διάλογο κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων στην οποία είχαν κληθεί εκπρόσωποι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Άκουσα με ενδιαφέρον, στη συνέχεια, δηλώσεις της Αναπληρώτριας Υπουργού κ. Αναγνωστοπούλου που κινούνται στο ίδιο πνεύμα της επαναφοράς της βάσης για την εισαγωγή στα ΑΕΙ.
Διαβάζω, όμως, στον Τύπο ότι ο κ. υπουργός «αδειάζει» την αναπληρώτριά του. Δεν ξέρω αν είναι και αυτό δείγμα της λειτουργίας της κυβέρνησης σε συνέχεια όσων είπαμε νωρίτερα. Ίσως για μια ακόμη φορά «η δεξιά της κυβέρνησης δεν γνωρίζει τι ποιεί η αριστερά της». Όμως, επειδή το ζήτημα είναι σοβαρό και έχουμε καταθέσει και ερώτηση επ’ αυτού, καλό είναι να υπάρξει μια ξεκάθαρη απάντηση.

Στην επί των άρθρων συζήτηση θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε περισσότερα.
Εν κατακλείδι, θα έλεγα «πλίνθοι και κέραμοι, ατάκτως ερριμμένα», διευθετήσεις, «συγχωροχάρτια» και αφέσεις αμαρτιών (καθώς οδεύουμε στο Πάσχα) και φωτογραφίες της στιγμής. Κακό νομοθέτημα για το οποίο δεν πρέπει να είναι υπερήφανη η κυβέρνηση.

Δείτε εδώ το βίντεο:

https://www.youtube.com/watch?v=TNa-4MeQyEI&feature=youtu.be

Αθήνα, 12Απριλίου 2016

Παρέμβαση
του βουλευτή Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας
κ. Μάξιμου Χαρακόπουλου

στη συνεδρίαση της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Περιφερειών
με θέμα: «Ενημέρωση για τον Στρατηγικό Σχεδιασμό Ανάπτυξης της Περιφέρειας Θεσσαλίας (2015-2019)
από τον Περιφερειάρχη κ. Κώστα Αγοραστό»

«Κύριε Πρόεδρε,
Σας ευχαριστώ καταρχήν για την πρόσκληση στην Επιτροπή Περιφερειών. Ως Βουλευτές Θεσσαλίας παρευρισκόμαστε στη σημερινή συνάντηση.
Θα ήθελα να καλωσορίσω τον κ. Περιφερειάρχη, στα γνώριμα έδρανα της Βουλής. Μαζί περάσαμε το κατώφλι το 2004. Η παρουσία του βεβαίως εδώ, πραγματοποιείται, όπως φάνηκε και από την ένταση που υπήρξε λίγο νωρίτερα, σε μία ιδιαίτερη στιγμή για τον πρωτογενή τομέα και ιδιαίτερα για τον κλάδο της αγελαδοτροφίας.
Δεν νοιώθω καθόλου δικαιωμένος κ. Πρόεδρε, γιατί παραιτήθηκα όπως ξέρετε από Αναπληρωτής Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, όταν τότε σε εφαρμογή των αξιώσεων της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, επιμηκύνθηκε η διάρκεια ζωής του γάλατος κατά δύο ημέρες. Από πέντε σε επτά. Και ενθυμούμαι τότε, την νυν ηγεσία του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης να λέει σε όλους τους τόνους ότι, θα επαναφέρει την διάρκεια ζωής στις πέντε ημέρες,τον Πρωθυπουργό να μιλά από το βήμα της Βουλής για “εργαλειοθήκη Χατζηδάκηκαι όχι για εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ” και τελικώς, με το Τρίτο Μνημόνιο που ψηφίστηκε, όχι μόνο δεν επανήλθε στις πέντε ημέρες η διάρκεια ζωής, όχι μόνο δεν έμεινε στις επτά ημέρες, όπως με την δική μου παραίτηση και τις διαμαρτυρίες άλλων συναδέλφων Βουλευτών ψηφίστηκε τότε, όχι μόνο δεν πήγε στις έντεκα ημέρες όπως αξίωνε αρχικώς ο ΟΟΣΑ, αλλά έχουμε για πρώτη φορά, φρέσκο γάλα, αορίστου χρόνου! Η γαλακτοβιομηχανία μπορεί να ορίζει τη διάρκεια ζωής του γάλακτος. Τις συνέπειες αυτές τις βιώνουμε αυτές τις μέρες με το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει στην αγελαδοτροφία, με τις γαλακτοβιομηχανίες να αρνούνται να παραλάβουν γάλα γιατί φέρνουν από το εξωτερικό γάλα φθηνότερο και δεν ζούμε ακόμη τις συνέπειες στο γιαούρτι, για το οποίο έγινε νωρίτερα θόρυβος. Αν θα έρθουν και αυτές, τότε θα είναι ακόμη πιο ασφυκτικά τα πράγματα, αλλά ήδη είναι ασφυκτικά. Ήδηβιώνουμε μέρες μελάνες για την αγελαδοτροφία. Κραυγή αγωνίας είναι η ανακοίνωση του Προτύπου Συνεταιρισμού Αγελαδοτρόφων Θεσσαλίας «ΘΕΣ-Γάλα», που έχει γίνει παγκοσμίως γνωστός με τους αυτόματους πωλητές γάλακτος που εγκαταστάθηκαν πρόσφατα και στην πρωτεύουσα. Κλείνω αυτήν την παρένθεση γιατί αναγκάστηκα να τοποθετηθώ επειδή προκλήθηκα.

Κύριε Περιφερειάρχα,
μιλήσατε για το μεγάλο έργο του Αχελώου. Για μας είναι περιβαλλοντικό, για τους πολέμιούς του είναι φαραωνικό. Φοβούμαι ότι αυτή η κουβέντα γίνεται με μεγάλη χρονοκαθυστέρηση. Σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος του έργου έχει εκτελεστεί. Έχουν δαπανηθεί 1,1 δισ. ευρώ. Μιλάμε για τεράστια νούμερα. Το να συζητάμε σήμερα το αν έπρεπε να γίνει το έργο του Αχελώου ή αν τα χρήματα αυτά έπρεπε να πάνε για να γίνουν λιμνοδεξαμενές, ταμιευτήρες και να αξιοποιήσουμε τα νερά του Πηνειού ποταμού, που επίσης καταλήγουν στη θάλασσα, νομίζω ότι είναι άνευ ουσίας, διότι, είτε θα πρέπει να ολοκληρωθεί το έργο, είτε να αποκατασταθεί το περιβάλλον, δηλαδή να δαπανήσουμε επιπλέον χρήματα για να καταστραφούν αυτά που έγιναν.
Εμείς υποστηρίζουμε ότι το έργο είναι κατεξοχήν περιβαλλοντικό. Η Δυτική Ελλάδα έχει υδατικό πλεόνασμα. Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης πλήρωνε κάθε τόσο αποζημιώσεις στην Αιτωλοακαρνανία γιατί υπερχείλιζε ο Αχελώος και προκαλούσε ζημιές στις καλλιέργειες. Από τη μια, λοιπόν, πληρώνουμε αποζημιώσεις για ζημιές που γίνονται από την υπερχείλιση του ποταμού και του νερού που καταλήγει στη θάλασσα και, από την άλλη, έχουμε ζημιές από ξηρασία στο θεσσαλικό κάμπο. Πρέπει, λοιπόν, να ξεπεράσουμε ιδεοληψίες και έμμονες σε αυτήν τη συζήτηση και να αντιμετωπίσουμε με ρεαλισμό το πρόβλημα. Αν έχουμε την πολυτέλεια θεωρητικολογίας όταν είμαστε στην Αντιπολίτευση, αυτήν την πολυτέλεια δεν την έχουμε όταν είμαστε στην Κυβέρνηση. Στην Κυβέρνηση πρέπει να δρούμε, να παίρνουμε αποφάσεις και να αναλαμβάνουμε το πολιτικό κόστος.

Δεύτερον, με αφορμή τα όσα ελέχθησαν για το πρόγραμμα «Μπαλτατζής», όταν βρέθηκα στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης επέμεινα γιατί το πίστευα, ότι ένα μεγάλο μέρος του «Μπαλτατζής» πρέπει να δοθεί στις περιφέρειες. Γνωρίζουν καλύτερα τα προβλήματα, βρίσκονται επί τόπου και είναι αποδέκτες των αιτημάτων των τοπικών κοινωνιών και ορθώς το ένα τρίτο και πλέον του προϋπολογισμού του προγράμματος δίνεται πια στις περιφέρειες. Θα ήθελα να παρακαλέσω, κ. Περιφερειάρχα, γνωρίζοντας ότι κατ' ουσίαν κρούω ανοιχτές θύρες, τα χρήματα αυτά να πάνε, αν όχι όλα τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος, σε εγγειοβελτιωτικά έργα, λιμνοδεξαμενές, ταμιευτήρες και αντικατάσταση υπογείων φθαρμένων δικτύων των ΤΟΕΒ. Εκεί θα πιάσουν περισσότερο τόπο. Ας μην πάμε πάλι σε αναπλάσεις, σε πλατείες και λοιπά. Είναι καλά και αυτά και χρειάζονται, αλλά πρέπει να έχουμε ξεκάθαρες προτεραιότητες.

Αναφερθήκατε στα μεγάλα οδικά έργα. Θέλω να προσθέσω και τον Ε-65. Θα θέλαμε να έχουμε την εικόνα για το αν υπάρχει κάποιο χρονοδιάγραμμα υλοποίησης αυτών των έργων, και της παλαιάς εθνικής οδού Λάρισας-Βόλου, που κάθε τόσο έχουμε ατυχήματα και του δρόμου Ελασσόνα-Κοζάνη και του δρόμου Λάρισα-Φάρσαλα. Θα θέλαμε να ξέρουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε αυτήν τη στιγμή, για να δούμε, δηλαδή, ποιο είναι το χρονοδιάγραμμα υλοποίησης αυτών των έργων.

Θα ήθελα να θέσω δύο ακόμη πολύ μεγάλα θέματα. Το πρώτο έχει να κάνει με το μεγάλο ζήτημα των ημερών που είναι το προσφυγικό, ένα πρόβλημα που ταλανίζει όχι μόνο την πατρίδα μας, αλλά όλη την Ευρώπη και όλον τον κόσμο, θα έλεγα. Δεν έχει νόημα να κάνουμε κριτική τούτη την ώρα για το πώς δημιουργήθηκε το πρόβλημα, τα λάθη και τις παραλείψεις που μπορεί να έγιναν στην αντιμετώπισή του.
Το ζητούμενο είναι πώς το αντιμετωπίζουμε αυτήν την ώρα και επειδή και εμείς, κ. Περιφερειάρχα, γινόμαστε αποδέκτες της έντονης ανησυχίας των κατοίκων της Θεσσαλίας και ιδιαίτερα της Λάρισας, θα ήθελα να ρωτήσω αν έχετε περισσότερα στοιχεία όσο αφορά τον αριθμό των φιλοξενουμένων στη Θεσσαλία και πιο συγκεκριμένα στο “Στρατόπεδο Ευθυμιόπουλος” στη Μάνδρα της Λάρισας, οι υφιστάμενες υποδομές πόσο αντέχουν και αν έχετε υπόψη σας αν επίκειται έλευση και άλλων προσφύγων-μεταναστών στη Θεσσαλία.

Τέλος, θέλω να θέσω το ζήτημα της ΑβερωφείουΓεωργικής Σχολής στη Λάρισα. Όταν βρέθηκα στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, κ. Περιφερειάρχα, δεν σας κρύβω ότι όραμά μου ήταν να συγκεντρωθούν όλες οι διάσπαρτες υπηρεσίες του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης στη Λάρισα, όπως ΟΠΕΚΕΠΕ και ΕΛΓΑ, στην Αβερώφειο Γεωργική Σχολή. Για όσους δεν ξέρουν, είναι ένα κληροδότημα του Αβέρωφ που χτίστηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στη Λάρισα. Είναι ένα κτιριακό συγκρότημα υψηλής αρχιτεκτονικής αισθητικής. Δυστυχώς, η φθορά του χρόνου είναι έντονη στο κτιριακό συγκρότημα και χρειάζεται ανακαίνιση και συντήρηση. Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης με το πρόγραμμα «Μπαλτατζής» δεν είχε αυτή τη δυνατότητα. Θα ήθελα να ρωτήσω αν από τα δικά σας επιχειρησιακά προγράμματα στην Περιφέρεια Θεσσαλίας υπάρχει αυτή η δυνατότητα ανακαίνισης του κτιριακού συγκροτήματος της Αβερωφείου Γεωργικής Σχολής, που πραγματικά θα είναι ένα κόσμημα για την πόλη της Λάρισας.
Ευχαριστώ κ. Πρόεδρε για την ανοχή σας».

Δείτε εδώ το βίντεο:
https://www.youtube.com/watch?v=vkFHR7naR34&feature=youtu.be

Ομιλία του βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας
κ. Μάξιμου Χαρακόπουλου
στην παρουσίαση του βιβλίου της κ. Νίτσας Λουλέ «Άξιζε…»

Λάρισα, 30 Μαρτίου 2016

«Φίλες και φίλοι,
Διαβάζοντας το συναρπαστικό βιβλίο της Νίτσας Λουλέ αντιλαμβάνεσαι, πολύ γρήγορα, ότι η απόφασή της να το εκδώσει οφείλεται πρωτίστως στην απόδοση τιμής στους γονείς της, που πιστοί στις ιδέες τους, παρά τις εξορίες, τις φυλακίσεις και τις κακουχίες έμειναν μαζί, διατηρώντας πάντοτε, ακόμη και στις δυσκολότερες στιγμές, ακόμη και αν παρεμβάλλονταν μεταξύ τους χιλιάδες χιλιόμετρα και περνούσαν μήνες χωρίς να επικοινωνήσουν, μια αξιοθαύμαστη στοργή και αγάπη.

Η συγγραφέας θέλει αναμφισβήτητα να τιμήσει την αφοσίωση του πατέρα και της μητέρας της στα ιδεώδη που υπηρέτησαν, αλλά και την προσήλωσή τους στην αξία της οικογένειας, ως εστίας που μένει ενωμένη παρά τις αντιξοότητες.

Η αλληλογραφία με τα δελτάρια και τις επιστολές, με τα μικρά γραμματάκια που πρέπει να χωρέσουν όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα, αφορά στα χρόνια από τον εμφύλιο που η ίδια ήταν μωρό παιδί, μέχρι τα χρόνια της επταετούς δικτατορίας όταν αρκετά νέα παντρεύτηκε.

Τα χρόνια δηλαδή που το παιδί έχει ανάγκη το γονιό του, τον πατέρα και την μητέρα του, για να νοιώσει ασφάλεια, σιγουριά για τη ζωή του. Να νοιώσει την ευτυχία που δεν χρειάζεται πολλά, αλλά αυτήν την πολύτιμη οικογενειακή θαλπωρή, το πατρικό χάδι, το παραμύθι πριν κοιμηθεί, τη βόλτα της Κυριακής. Και αυτά, τα παιδιά της οικογένειας του Κώστα και της Μαριώ Λουλέ τα στερήθηκαν. Και αντιθέτως βίωσαν το διωγμό, τις στερήσεις, την στοχοποίηση στο σχολείο, από τα υπόλοιπα παιδιά που συνέδεαν τη φυλακή με τον εγκληματία.

Αν και η πολιτική και η ιστορία δεν θα μπορούσαν να είναι απόντα από την ζωή ανθρώπων που τα έζησαν μέχρι το μεδούλι, και αφιερώθηκαν ολοκληρωτικά στο πολιτικό τους όραμα, εντούτοις, αυτό που μένει στον αναγνώστη είναι η γλυκόπικρη γεύση από την προσπάθεια μιας οικογένειας –με κύριο άξονα πιστεύω αυτήν την αξιοθαύμαστη Ελληνίδα μητέρα- να μείνει όρθια και ενωμένη στα πέτρινα χρόνια.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, όμως, ότι ο βασικός πρωταγωνιστής είναι ο πατέρας, ο ανυποχώρητος ιδεολόγος κομουνιστής Κώστας Λουλές. Οι αποφάσεις του, οι ενέργειές του, η δράση του σε αυτές τις ζοφερές εποχές για τον τόπο θα επιδρούν καταλυτικά στην οικογένεια.

Ο Λουλές που ξεκίνησε στα νιάτα του σαν «μπον βιβέρ, γλεντζές φοιτητής της Νομικής Αθηνών, με βραβεία για τις χορευτικές του ικανότητες, ασπάστηκε τον κομμουνισμό και θέλοντας να παραμείνει μέχρι τα έσχατα, σύμφωνα με τις ιδέες του «ορθοστατών και ορθοβαδίζων» πέρασε από τα 82 χρόνια του τα 40 σε φυλακές, εξορία, παρανομία και αναγκαστική προσφυγιά (σελ. 319).

Η συγγραφέας, ωστόσο, ενώ ξεδιπλώνει την απέραντη αγάπη προς τους γονείς της και το σεβασμό στον αγώνα τους, τολμά να βάζει ερωτήματα σκληρά, οδυνηρά. Κοιτά προς τα πίσω χωρίς να ωραιοποιεί και να ηρωοποιεί πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν προσπαθεί να κάνει προπαγάνδα. Πολλές φορές θα ασκήσει κριτική στον ίδιο της τον πατέρα –ακόμα και αν της έδειχνε ιδιαίτερη αδυναμία ως κόρη- και στις απόψεις του.

«Ένας πατέρας που πάνω από όλα είχε το κόμμα και αν ακόμη έβλεπε συντροφικά λάθη δεν τα μολογούσε. Ήταν όμως ο πατέρας μας και τον αγαπούσαμε» γράφει χαρακτηριστικά (σελ. 27).

Αλλά και απέναντι στον λεγόμενο υπαρκτό σοσιαλισμό η Νίτσα Λουλέ δεν μασά τα λόγια της. Όπως όταν λέει ότι «πολλά έμαθα για τον εμφύλιο και όσα συνέβησαν στο βουνό στο ταξίδι που έκανα με τη μάνα το ‘65 στις σοσιαλιστικές χώρες. Συμπεριφορές απαράδεκτες όχι μόνο στον αντίπαλο αλλά και σε όποιον από τους δικούς τους σήκωνε κεφάλι. Δεν ήταν σκληροί μόνο το δίδυμο Ζαχαριάδη–Μπαρτζιώτα –που ήταν θείος της από την πλευρά της μητέρας της- αλλά το σύνολο της ηγεσίας. Κάποιους τους γνώρισα στη Ρουμανία. Παρά τα λάθη για τα οποία κατηγορήθηκαν, εξακολουθούσαν να ζουν ευνοϊκότερα από τα απλά μέλη του κόμματος» (σελ. 38). Ή όταν λέει ότι τότε ίσχυε το «πας μη δικός μας, εχθρός του λαού».

Δεν κρύβει αυτά που έζησε στην Ανατολική Γερμανία, που πήγε για λόγους υγείας: «Πως ο έχων το σηματάκι του κόμματος άνοιγε άλλες πόρτες απ’ ό,τι εκείνος που δεν ήθελε να το φορέσει. Πως ο απλός πολίτης δεν είχε την ίδια πρόσβαση στην υγεία με τον επώνυμο, και πολύ περισσότερο με τον κομματικό» (σελ. 143).

Ιδιαίτερα διαφωτιστική είναι και η περιγραφή της συζήτησης που λαμβάνει χώρα στο Ανατολικό Βερολίνο το 1973 μεταξύ του Λουλέ, του Χαρίλαου Φλωράκη και της Ρούλας Κουκούλου για την προσπάθεια να αποτρέψουν την αυτοκτονία του Ζαχαριάδη, ο οποίος ζητούσε να επιστρέψει στην Ελλάδα και οι Σοβιετικοί δεν του το επέτρεπαν.

Ο Λουλές πήγε στο Σοργκούτ της Σιβηρίας, παρά τη «μαχαιριά» του πρώην γραμματέα του κόμματος όταν του είπε ότι «ξύπνησε μέσα σου ο τσιφλικάς», αλλά δεν τα κατάφερε. Σκληρά χρόνια, απάνθρωπα. Ακόμη και η αυτοκτονία έμεινε κρυφή. Καταγράφηκε ως αιτία θανάτου «παθολογικά αίτια» (σελ. 127-129).

Και όπως γράφει, οι μετανάστες από τις ανατολικές χώρες όταν τους ρωτούσε έλεγαν ότι επί σοσιαλισμού είχαν την καθημερινή τους ζωή εξασφαλισμένη. Έλειπε όμως το υπέρτατο. Η ελευθερία της σκέψης και του λόγου. Η ελευθερία της μετακίνησης. Ο πατέρας μου γι’ αυτά αγωνίστηκε. Ή μήπως όχι; Εμείς γι’ αυτό τον στερηθήκαμε. Και για το άλλο: «Όλα για όλους!».

Η δημοσιευμένη αλληλογραφία, όμως, μας προσφέρει ένα πρωτογενές υλικό για να κατανοήσουμε βαθύτερα το πώς ήταν συγκροτημένη η σκέψη αλλά και το ήθος αυτών των αγωνιστών της αριστεράς, που έθεσαν τη ζωή τους εξολοκλήρου, στην υπόθεση της νίκης του κομμουνισμού. Έδειχναν, λοιπόν, μια ηθική αυστηρή, που οι νεώτερες γενιές θα χαρακτήριζαν άνετα ως συντηρητική και πουριτανική. Αλλά αλήθεια, χωρίς αυτές τις ηθικές αρχές θα μπορούσαν να υπομείνουν όσα υπέμειναν;

Ιδιαίτερα σημαντικά θεωρώ ότι είναι και τα όσα περιγράφονται για τους Έλληνες κομμουνιστές και τη σχέση τους με την πατρίδα και το πατριωτικό αίσθημα. Μια σχέση που έχει αλλοιωθεί βαθιά από ένα κομμάτι της αριστεράς, που διεκδικεί μάλιστα τη συνέχεια της εαμικής αντιστασιακής παράδοσης.

Μέσα από τις επιστολές του Κώστα Λουλέ προς τη γυναίκα του και τα παιδιά του, που σαφώς δεν έχουν καμία διάθεση προπαγανδιστική ή υστερόβουλη, διακρίνεται ένας αγνός πατριωτισμός, μια βαθύτατη αίσθηση της συνέχειας των σπουδαιότερων αγωνιστικών παραδόσεων του ελληνικού έθνους.

Πώς να μη ριγήσεις όταν διαβάζεις το γράμμα που στέλνει στα παιδιά του στις 30 Μαρτίου 1958 που λέει «Πήρα το γραμματάκι σας. Και πόσα δεν είχε μέσα. Πρώτα απ’ όλα για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου που κάνατε στο σχολείο. Δοξασμένη, όπως λες κι εσύ Δημητράκη, η μέρα αυτή. Και φτερώνει η ψυχή σου σαν τη γιορτάζεις, θα προσθέσω εγώ. Χαίρομαι που έτσι τη νιώσατε κι εσείς. Σε κείνους τους αγώνες, κι άλλους που έγιναν αργότερα, οφείλουμε τη λευτεριά μας, την ύπαρξή μας» (σελ. 82).

Γράφει η Νίτσα Λουλέ ότι ο Καραϊσκάκης, ήταν ο αγαπημένος ήρωας του πατέρα της: «Αργότερα μας μιλούσε και για τον Μακρυγιάννη. Ζητούσε συχνά από τη μάνα να του στέλνει βιβλία γύρω από την ιστορία της Ελλάδας. “Οι θυσίες τους, ο μεγάλος ηρωισμός, οι αγώνες τους είναι παράδειγμα για όλους μας” μας έλεγε κάθε που έβρισκε ευκαιρία».

Και αναρωτιέμαι, πώς σήμερα άνθρωποι, που υποτίθεται ότι είναι αριστεροί, και μάλιστα είναι στα πράγματα –αν και οι περισσότεροι ήσαν και επί Σημίτη- οπαδοί της αποδομητικής σχολής, έχουν βαλθεί να ξεθεμελιώσουν αυτή την ιστορική παράδοση. Πώς φθάσαμε στο σημείο το να μιλούμε για τον Κολοκοτρώνη σαν εθνικό ήρωα να θεωρείται εθνικισμός. Τι σχέση έχουν αυτά με τις αξίες της ελληνικής αριστεράς της αντίστασης και της θυσίας;

Σε κάθε περίπτωση, τα δύσκολα εκείνα χρόνια, ανήκουν στο ιστορικό παρελθόν. Και πάνω τους πρέπει να σκύβουμε με σεβασμό και προσοχή. Για να κλείσουν οι πληγές έγιναν σοβαρές προσπάθειες και χρειάστηκαν χρόνια πολλά.

Πώς, λοιπόν, να μη συμφωνήσεις με τη Νίτσα Λουλέ όταν γράφει, για όσα λέγονταν μέχρι πρόσφατα ανεύθυνα και ασυλλόγιστα, ότι «λέξεις όπως παιδομάζωμα ή γουναράδικα εκτοξεύονται μέσα στη Βουλή με την ευκολία που θα έλεγε κάποιος παιδική χαρά ή τσιντσιλά από την Καστοριά. Δεν σκέπτονται πόσες ζωές χάθηκαν μέσα από αυτές τις λέξεις; Πόσοι Έλληνες μάτωσαν» (σελ. 46).

Η συγγραφέας ξέρει να αναγνωρίζει και τους πολιτικούς αντιπάλους όταν ο λόγος και οι πράξεις τους συνεισφέρουν στην εθνική συμφιλίωση, στην ίαση των πληγών του παρελθόντος. Όπως όταν αναφέρει τον Κώστα Καραμανλή που στην παρουσίαση ενός άλλου βιβλίου της είπε ότι όλες οι παρατάξεις έχουν την ευθύνη για ό,τι έγινε εκείνη την εποχή, αλλά και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο που ψήφισε την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης και τη συγνώμη του στη Βουλή για μια παλαιά ατυχή δήλωσή του για την Μακρόνησο (σελ. 138).

Εκεί που θα διαφωνήσω μαζί της, κι ας με συγχωρέσει, είναι η συσχέτιση των όσων περιγράφονται στο βιβλίο με το ΣΥΡΙΖΑ του 2015, με τη θέση ότι η Αριστερά σήκωσε κεφάλι μετά από δεκαετίες και ότι αν πετύχει η κυβέρνηση αυτή τότε μπορούμε να πούμε πως οι αγώνες, το ξύλο που φάγαμε στα νιάτα μας έπιασαν τόπο» (σελ. 333).

Αναγνωρίζω την αγνότητα των προθέσεων και του πάθους της, αλλά δεν μπορώ να προσυπογράψω την ανάγνωση που κάνει των γεγονότων. Και όχι μόνον για λόγους πολιτικούς που δεν είναι της παρούσης. Οι αντιρρήσεις μου επικεντρώνονται κυρίως στο αξιακό περιεχόμενο αυτών που βρίσκονται σήμερα στα ηνία της χώρας.

Όπως η ίδια γράφει «Δεν πιστεύω πως υπάρχουν σήμερα ιδεολόγοι σαν τον Λουλέ και τους παλιούς του συντρόφους. Αν κάνω λάθος, διορθώστε με» (σελ. 146). Δυστυχώς, νομίζω ότι έχει δίκιο. Ιδεολόγος δεν σημαίνει ότι θέλω να επιβάλλω στους άλλους με το ζόρι, με τη βία τις ιδέες μου. Σημαίνει πρωτίστως ότι δίνω τη ζωή μου, ταυτίζομαι με τις ιδέες μου.

Η μεταπολίτευση ήταν μια εποχή που ανάμεσα στα άλλα, καλά ή άσχημα, μετέτρεψε τις ιδέες σε πρόσχημα και όχημα ατομικής επιτυχίας. Τις αποστέρησε από την ουσία τους. Όπως λέει η Νίτσα Λουλέ: «θύμωνα και θυμώνω όταν ακούω με πόση ευκολία ξεστομίζουν τη λέξη “σύντροφε” άνθρωποι που δεν έχουν μοιραστεί τίποτε στη ζωή τους» (σελ. 169-170).

Πολλοί λοιπόν έγιναν «δήθεν» ιδεολόγοι, καθώς η ζωή τους, η καθημερινότητά τους, η ηθική τους, οι αξίες τους, δεν συμβάδιζαν με τα υποτιθέμενα πιστεύω τους. Όπως είχε πει και ο Μάνος Χατζηδάκης, “στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις”. Και αυτό αποκαλύπτεται μεγαλοπρεπώς σήμερα, που η κρίση αφαιρεί τα προσωπεία και καταρρίπτει τα δήθεν.
Νίτσα Καλοτάξιδο!»

Αθήνα, 22 Μαρτίου 2016

Ομιλία του Τομεάρχη Παιδείας & Θρησκευμάτων της ΝΔ
κ. Μάξιμου Χαρακόπουλου
στη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων
με θέμα ημερήσιας διάταξης
«Συζήτηση επί του κειμένου του πρώτου κύκλου συζητήσεων της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων στο πλαίσιο του Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία»

«Κύριε Πρόεδρε,
Η συζήτηση στο πλαίσιο του εθνικού διαλόγου για την παιδεία γίνεται στη σκιά δυσμενών εξελίξεων για την Ευρώπη και την Ελλάδα. Η Ευρώπη πλέον πρέπει να αντιμετωπίσει κατάματα τον κίνδυνο της ισλαμικής τρομοκρατίας, αλλά και στο εσωτερικό δυστυχώς δεν υπάρχει ένα μέτωπο από τα προβλήματα που μας ταλανίζουν στο οποίο η κατάσταση να δείχνει βελτιούμενη. Οι διαπραγματεύσεις με το κουαρτέτο τραβάνε σε βάθος, από το Πάσχα των καθολικών στο Πάσχα των ορθοδόξων και βλέπουμε. Η κοινωνία είναι απογοητευμένη και απαισιόδοξη. Όλοι περιμένουν τα χειρότερα, που ο κ. Αλεξιάδης αποκάλυψε σε μια στιγμή ειλικρίνειας, «τα άσχημα πέρασαν, τα χειρότερα έρχονται».

Όσο για το προσφυγικό-μεταναστευτικό, ο ένας διπλωματικός κόλαφος εναλλάσσεται με τον άλλο και οι μόνοι που δεν το καταλαβαίνουν είναι οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος, που νομίζουν ότι καταγάγουν τη μια περιφανή νίκη μετά την άλλη, ενώ η χώρα στριμώχνεται όλο και περισσότερο στη γωνία. Φοβούμαι, κ. Πρόεδρε, ότι τα πρόσφατα τρομοκρατικά χτυπήματα στην καρδιά της Ευρώπης, στις Βρυξέλλες, θα οδηγήσουν σε μια Ευρώπη-φρούριο με την Ελλάδα εκτός των τειχών.

Πριν μπω στις παρατηρήσεις επί του σχεδίου διαπιστώσεων που μας στείλατε, θα ήθελα να αναφερθώ στην απάντηση που έλαβα σήμερα από τον Υπουργό Παιδείας στην ερώτηση που είχαμε καταθέσει με συναδέλφους για τα κενά στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στις 8 Φεβρουαρίου, βασιζόμενοι σε καταγγελίες της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ για κενά 1.000 και πλέον εκπαιδευτικών στη δευτεροβάθμια και 2.500 στην πρωτοβάθμια, καταθέσαμε μια ερώτηση. Την ίδια ημέρα ο κ. Υπουργός μας απήντησε λέγοντας ότι «η άκριτη υιοθέτηση μη έγκυρων αριθμών οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα και συνεπώς σε αβάσιμη κριτική. Συνιστώ υπομονή ολίγων ημερών και τότε στη Βουλή θα υπάρξει μια ολοκληρωμένη συζήτηση επί πραγματικών αριθμών και καταστάσεων με πολλές εκπλήξεις». Μας προδιαθέτει για εκπλήξεις ο κ. Υπουργός. Την επομένη ο κ. Υπουργός έρχεται στη Βουλή και μεταξύ άλλων -είχαμε συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων με ακρόαση των προεδρείων της ΟΛΜΕ, της ΔΟΕ και άλλων εκπροσώπων- αναφερόμενος στο θέμα μίλησε για «επιβίωση πελατειακού κράτους και στο χώρο της εκπαίδευσης».
Και έρχεται η απάντηση του Υπουργού σήμερα, και περιμένουμε να δούμε στοιχεία για το πελατειακό κράτος, περιμένουμε να δούμε τις εκπλήξεις που μας προανήγγειλε, περιμένουμε να δούμε στοιχεία και αριθμούς. Και τι μας λέει ο κ. Υπουργός; Μας λέει ότι όποιες καθυστερήσεις στα κενά που ομολογεί ότι υπάρχουν οφείλονται σε δικαστικές εμπλοκές λόγω προσφυγής αναπληρωτών στο ΣτΕ και επικαλείται βεβαίως και τη διανυόμενη τότε προεκλογική περίοδο που είχε ως αποτέλεσμα την καθυστέρηση κατάρτισης των προσωρινών πινάκων. Για μεν τη δικαστική απόφαση και τη δικαστική εμπλοκή, κ. Πρόεδρε, κατανοούμε όλοι ότι υπάρχει ένα ζήτημα. Η επίκληση, όμως, της προεκλογικής περιόδου πραγματικά μας αφήνει άναυδους. Η διοίκηση κατεβάζει τα μολύβια, παύει να εργάζεται, παύει να δουλεύει από την ημέρα προκήρυξης των εκλογών; Είναι λόγος που μπορεί να επικαλείται ο Υπουργός;

Να έρθω και στα στοιχεία. Μας λέει λοιπόν ο Υπουργός: Τα λειτουργικά κενά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι συνολικά 2.556. Στην ερώτησή μας λέγαμε για 2.500 κενά και μας έλεγε ότι είναι λιγότερα. Στη δε δευτεροβάθμια εκπαίδευση, για την οποία εμείς λέγαμε ότι είναι άνω των 1.000 και ο Υπουργός μας έλεγε ότι δεν ισχύουν οι αριθμοί -τότε μίλαγε για «άκριτη υιοθέτηση μη έγκυρων αριθμών»- τώρα με υπογραφή και βούλα του κ. Φίλη, τα κενά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μουσικά σχολεία και ειδική αγωγή είναι 1.207.

Κλείνω αυτή τη παρένθεση και έρχομαι στο ζήτημα της σημερινής συνεδρίασης. Θα θέσω εξαρχής δύο προαπαιτούμενα, μιας και είναι του συρμού, κ. Πρόεδρε, για την επιτυχία της μεταρρύθμισης. Το πρώτο προαπαιτούμενο είναι η σύγκλιση της ελληνικής εκπαίδευσης με την ευρωπαϊκή και όχι η απόκλισή της. Αν δεν θέλουμε βεβαίως να χάσουμε το τρένο της εξέλιξης θα πρέπει να ακολουθήσουμε τις καλές πρακτικές που προωθούνται στον ευρωπαϊκό χώρο με αποδεδειγμένη την αποτελεσματικότητά τους. Δυστυχώς, η παρούσα κυβέρνηση, ενώ διατείνεται συνεχώς για την ευρωπαϊκή της ιδεολογία στην πράξη έχει αποδείξει ότι κάνει το αντίθετο. Συντάσσεται με ό,τι αναχρονιστικό, οπισθοδρομικό, λαϊκιστικό και ανορθολογικό μας έχουν κληρονομήσει οι προηγούμενες δεκαετίες.

Κύριε Πρόεδρε,
από τις πλέον ενδιαφέρουσες συνεδριάσεις της Επιτροπής μας στο πλαίσιο του διαλόγου ήταν η συνεδρίαση στην οποία καλέσατε τους μορφωτικούς ακόλουθους των χωρών της ευρωζώνης. Όσα είπαν οι ακόλουθοι των έξι χωρών της ευρωζώνης που έλαβαν το λόγο νομίζω ότι βρίσκονται στον αντίποδα όσων πρεσβεύει η κυβέρνηση και θα παρακαλούσα, κύριε Πρόεδρε, να είχαμε τις θέσεις και των υπολοίπων ακόλουθων των χωρών μελών της ευρωζώνης, οι οποίοι επιφυλάχθηκαν να απαντήσουν γραπτώς στα ζητήματα που θέσαμε.

Το δεύτερο προαπαιτούμενο είναι ο κανόνας της αξιοκρατίας. Άνευ τούτου τίποτα δεν πρόκειται να προχωρήσει. Το εκπαιδευτικό σύστημα θα βουλιάζει στη μετριότητα. Η αξιοκρατία πρέπει να επικρατήσει σε όλες τις βαθμίδες και σε όλη την εκπαιδευτική ιεραρχία. Κριτήρια αξιολόγησης υπάρχουν σε κάθε σοβαρή χώρα, πρέπει και εδώ να ενεργοποιηθούν. Κάθε αναβολή σημαίνει αυτομάτως ότι δεν υπάρχει επιθυμία για ουσιαστική μεταρρύθμιση.

Στο κείμενο κοινών διαπιστώσεων που μας θέσατε το ζητούμενο νομίζω είναι το δια ταύτα, πού θα οδηγήσουν αυτές οι διαπιστώσεις. Επιτρέψτε μου να σταχυολογήσω παρατηρήσεις σε ορισμένα σημεία.
«Να αξιοποιηθεί δημιουργικά η εμπειρία των διαλόγων που είχαν διεξαχθεί τα προηγούμενα χρόνια». Προφανώς συμφωνούμε και συνυπογράφουμε, άλλα υπενθυμίζω ότι ο μόνος οργανωμένος διάλογος έγινε το 2009 στο ΕΣΥΠ και ειδικότερα στο Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με Πρόεδρο τότε τον τότε Πρύτανη του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου τον κ. Μπαμπινιώτη.
Κράτησε 8 μήνες, κατέληξε σε συγκεκριμένα πορίσματα, παραδόθηκαν στην τότε Υπουργό κυρία Διαμαντοπούλου και αποτέλεσαν τη βάση των νομοθετικών ρυθμίσεων που ψηφίστηκαν την περίοδο 2010-2014.
Τα περισσότερα από εκείνα που τότε ψηφίστηκαν με βάση τον διάλογο, κύριε Πρόεδρε, είτε έχουν ακυρωθεί ήδη με νομοθετικές πράξεις είτε προαναγγέλλεται η κατάργησή τους με νομοθετικές πρωτοβουλίες, που πάνε και έρχονται.
Καθώς τα θέματα της παιδείας είναι διαχρονικά, δεν έχει κανείς παρά να αποδελτιώσει τα πρακτικά του Συμβουλίου Παιδείας εκείνης της εποχής για να εντοπίσει τα προβλήματα και τις προτεινόμενες λύσεις.

«Να αξιοποιηθεί δημιουργικά η εμπειρία των ευρωπαϊκών χωρών», μας λέτε, βεβαίως και προσυπογράφω, αναφέρθηκα και νωρίτερα στα ζητήματα που έθεσαν οι Μορφωτικοί Ακόλουθοι.

«Να επιτευχθούν ευρείες συναινέσεις ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα για το περιεχόμενο των ρυθμίσεων και τη διαδικασία εφαρμογής τους». Ευχής έργο, αλλά οι μέχρι τώρα εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης δεν σεβάστηκαν τίποτα απ’ όσα, περισσότερα του ενός κόμματος, αποφάσισαν. Θυμίζω την αυξημένη πλειοψηφία στην ψήφιση του νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Όλοι θέλουμε τη «γενίκευση του ολοήμερου σχολείου», αλλά θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ο στόχος αυτός για να ικανοποιηθεί, να υλοποιηθεί, χρειάζονται πόροι, τεράστιες πιστώσεις. Τι θα γίνει όταν τελειώσουν τα ΕΣΠΑ, των οποίων τα διατιθέμενα ποσά από ΕΣΠΑ σε ΕΣΠΑ μειώνονται για την Ελλάδα; Θα επιβληθεί αύξηση του υποχρεωτικού ωραρίου διδασκαλίας;

Το τελικό μου σχόλιο, κύριε Πρόεδρε, είναι ότι τίποτα νέο, τίποτα μη δεδομένο, τίποτα μη συζητούμενο. Σε πολλές από τις διαπιστώσεις, προφανώς, συμφωνούμε. Σε κάθε περίπτωση, πίσω από την όποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση πρέπει να διαφαίνεται ένα όραμα, όραμα ρεαλιστικό αλλά και ρηξικέλευθο, όραμα που θα κινητοποιήσει τις πιο υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας για να απαλλάξει την παιδεία μας από παθογένειες του παρελθόντος, όραμα που θα δώσει ελπίδα και πίστη σε όσους έχουν συμμετοχή στην εκπαιδευτική δομή.

Υπάρχει αυτό στην παρούσα κυβέρνηση; Δυστυχώς, η εμμονή και η ιδεοληψία της κυβέρνησης δε μου επιτρέπουν να διατηρώ την παραμικρή ελπίδα ότι υπάρχει, παρά τις καλές προθέσεις του Προεδρείου.

Σας ευχαριστώ».

Δείτε το σχετικό βίντεο στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση:
https://www.youtube.com/watch?v=tnc0qcpzzZ4&feature=youtu.be