Ομιλία Γ.Γ. Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας (ΔΣΟ),

Βουλευτή Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας,

δρ Μάξιμου Χαρακόπουλου

στη 15η Γ.Σ. της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ένωσης Ελληνισμού (ΠαΔΕΕ)

Αγαπητοί συμπατριώτες, συνάδελφοι βουλευτές και γερουσιαστές

Κυρίες και κύριοι,

Εκ μέρους της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας με ιδιαίτερη χαρά σας καλωσορίζω στην πατρίδα και χαιρετίζω τις εργασίες της 15ης Γενικής σας Συνέλευσης.

Δίχως αμφιβολία, η χρονική συγκυρία κατά την οποία διεξάγεται η Γενική σας Συνέλευση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για την παγκόσμια κοινότητα αλλά και τον ίδιο τον ελληνισμό.

Οι προκλήσεις εναντίον της ειρήνης, του διεθνούς δικαίου και της ασφάλειας των κρατών πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα. Οι πόλεμοι τείνουν να γίνουν καθημερινότητα. Οι μέχρι πρόσφατα βεβαιότητες καταρρέουν με πάταγο.

Την ίδια ώρα, ο ελληνισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με πραγματικές απειλές στην ευρύτερη γειτονιά μας, με προεξάχουσα βεβαίως αυτήν του τουρκικού αναθεωρητισμού.

Παρά τις κινήσεις καλής θέλησης εκ μέρους της Ελλάδας, η Άγκυρα δεν παύει να θέτει απαράδεκτα ζητήματα στις διμερείς μας σχέσεις, που εντάσσονται στα αυθαίρετα ιδεολογήματα της “Γαλάζιας Πατρίδας” και του νεοοθωμανισμού.

Στάση που υποτιμάται από κάποιους Ευρωπαίους συμμάχους μας, που θέλουν να δουν την Τουρκία να μπαίνει από το παράθυρο στον αμυντικό πυλώνα της ΕΕ.

Δυστυχώς, παράλληλα με την τουρκική επιθετικότητα είμαστε μάρτυρες:

• των δραματικών αλλαγών στη Συρία, όπου οι πρώην τζιχαντιστές αποτελούν την αναγνωρισμένη εξουσία της χώρας·

• της συνοδοιπορίας των σπαρασσόμενων κατά τ’ άλλα τμημάτων της Λιβύης με τις παράνομες τουρκικές διεκδικήσεις στο νότιο κρητικό πέλαγος, όπου χρησιμοποιείται και ως μοχλός πίεσης η μαζική παράνομη μετανάστευση·
• της συνεχιζόμενης πολιτικής διακρίσεων της αλβανικής κυβέρνησης κατά της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας της Βορείου Ηπείρου·
• της εμμονής των Σκοπίων στο ιδεολόγημα του μακεδονισμού, που παραβιάζει ακόμη και τις πρόνοιες, της, σαφώς κατά των ελληνικών συμφερόντων αλλά και της ιστορικής αλήθειας, Συμφωνίας των Πρεσπών.

Σε αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον, ο ελληνισμός οφείλει να είναι ενωμένος, συντονισμένος και αποφασισμένος. Γιατί στο τέλος της ημέρας μπορούμε να υπολογίζουμε μόνον στις δικές μας δυνάμεις.

Δεν είναι, όμως, τυχαίο, ότι παράλληλα με την πίεση που δέχεται ο ελληνισμός αντίστοιχη πίεση δέχεται η Ορθοδοξία σε διάφορα μέτωπα. Και ορθώς η Γενική σας Συνέλευση αναδεικνύει με το ψήφισμά της τους κινδύνους από τους οποίους απειλείται και ιδιαίτερα τις δοκιμασίες των πρεσβυγενών Πατριαρχείων μας.

Κινδύνους για τους οποίους και εμείς ως ΔΣΟ έχουμε αναλώσει όλες μας τις δυνάμεις τα προηγούμενα χρόνια.

Αρχικώς, είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο δεν απολαμβάνει τα αναφαίρετα και αυτονόητα δικαιώματά του. Στερείται την νομική του ταυτότητα, έχει αυθαιρέτως απωλέσει μέρος της περιουσίας του, δεν έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει τη Σχολή της Χάλκης. Και ταυτόχρονα, με μια οργανωμένη αντεπίθεση του τουρκικού κράτους, ιστορικοί Ναοί, αφιερωμένοι στην του Θεού Σοφία, μετατράπηκαν σε μουσουλμανικά τεμένη, στην Νίκαια, στην Τραπεζούντα, και βεβαίως η Αγιά Σοφιά στην Πόλη.

Το ίδιο έγινε και με την περικαλλή Μονή της Χώρας. Αποφάσεις που καταπατούν την ιστορική αλήθεια, επιβάλλουν το άδικο της ισχύος έναντι της ισχύος του δικαίου. Και όμως, οι αντιδράσεις για αυτήν την αυθαιρεσία είναι ελάχιστες και υποτονικές. Ακόμη και από Ορθόδοξες χώρες. Λησμονώντας ότι η ατιμώρητη παρανομία θα βρει ταχύτατα μιμητές.

Στο Πατριαρχείο Αντιοχείας η κατάσταση είναι χωρίς υπερβολή τραγική. Οι αδερφοί μας Ρωμιοί Ορθόδοξοι, εγγόνια και αυτοί του ένδοξου Βυζαντίου, όπως και οι υπόλοιποι Χριστιανοί, βρίσκονται υπό την απειλή της σπάθης των νέων ηγετών της Συρίας.

Αν η διεθνής κοινότητα δεν συνδέσει την προστασία των θρησκευτικών μειονοτήτων με την άρση των κυρώσεων, την χρηματοδότηση και τα προγράμματα ανασυγκρότησης, μην έχουμε αμφιβολία ότι η γενοκτονική πολιτική θα συνεχιστεί.

Στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, που βρίσκεται στο επίκεντρο ενός σκληρού πολέμου, στον οποίο τα θύματα είναι πρωτίστως αθώα γυναικόπαιδα, η χριστιανική παρουσία απειλείται από φονταμενταλιστές που επιδιώκουν να αλλάξουν με τη βία την ιστορική πραγματικότητα αιώνων.

Πρόσφατα, στην αμιγώς χριστιανική πόλη Ταϊμπέ της Δυτικής Όχθης, φανατικοί από γειτονικούς οικισμούς πυρπόλησαν το κοιμητήριο της πόλης και τον ιστορικό Ναό του Αγίου Γεωργίου, που χρονολογείται από τον 5ο αιώνα.

Στο θεοβάδιστο Όρος Σινά, το οποίο η αντιπροσωπεία της ΔΣΟ είχε την ευλογία να επισκεφθεί επισήμως τον περασμένο Μάρτιο, η Σιναϊτική Αδελφότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με την αβεβαιότητα που προκάλεσε η πρόσφατη απόφαση αιγυπτιακού δικαστηρίου, αλλά και η κατά φαινόμενα απροθυμία της αιγυπτιακής ηγεσίας να επιλύσει ολοκληρωμένα το ζήτημα.

Διότι η λύση του δεν μπορεί να είναι μια εγγύηση γενικώς της Ι.Μ. της Αγίας Αικατερίνης ως λατρευτικού χώρου, που μπορεί να αλλάξει από τις πολιτικές συγκυρίες. Αυτό που απαιτείται είναι η νομική κατοχύρωση της ιδιοκτησίας της Ιεράς Μονής, που χρονολογείται από τους χρόνους του Ιουστινιανού.

Είναι κάτι που αναμένουμε από την αιγυπτιακή κυβέρνηση, η οποία αποδεδειγμένα υποστηρίζει την θρησκευτική ελευθερία.

Τέλος, σοβαρή είναι η κατάσταση και με το πρεσβυγενές Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, το οποίο επίσης επισκεφθήκαμε προ λίγων μηνών, λαμβάνοντας έγκυρη ενημέρωση από τον Πατριάρχη Θεόδωρο.

Η αυθαίρετη εισπήδηση της ρωσικής εκκλησίας στην αφρικανική ήπειρο έχει δημιουργήσει πλείστα προβλήματα, που πληγώνουν το σώμα της Ορθοδοξίας, θέτοντας εμπόδια στο τεράστιο ιεραποστολικό έργο του Πατριαρχείου.  

Όπως γίνεται κατανοητό, η κρισιμότητα των στιγμών δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό. Απαιτείται η συστράτευση όλων των δυνάμεων του ελληνισμού, που έχοντας τα πνευματικά πρωτοτόκια της Ρωμανίας, που οι Φράγκοι μας επέβαλαν να αποκαλούμε Βυζαντινή Αυτοκρατορία, οφείλει να πρωτοστατήσει σε ενέργειες και παρεμβάσεις, ώστε να στηριχθεί ο δοκιμαζόμενος χριστιανικός κόσμος της ευρύτερης καθ’ ημάς Ανατολής, πριν παγιωθούν τετελεσμένα τα οποία δεν θα είναι δυνατόν στη συνέχεια να ανατραπούν.

Και τέτοια παραδείγματα συστηματικής αλλοίωσης της ιστορικής πραγματικότητας έχουμε διαπιστώσει σε πολλές περιοχές, όπου ο χριστιανισμός υπέστη απηνείς διώξεις ακόμη και στα όρια της Γενοκτονίας.

Αναφέρω για παράδειγμα την γενέτειρα των παππούδων μου  Μικρά Ασία, από τις αρχές του 20ού αιώνα, το Ιράκ στις αρχές του 21^ου αιώνα, τη Συρία, ιδιαίτερα στις περιοχές που ελέγχουν ο τουρκικός στρατός και οι τζιχαντιστές,

και βεβαίως τα κατεχόμενα από τον τουρκικό στρατό της Κύπρου, που επί 51 χρόνια συντελείται μια οργανωμένη επιχείρηση εξάλειψης της ιστορικής μνήμης και της χριστιανικής παρουσίας.

Πολύ πιθανό να το δούμε και σε άλλες περιοχές, όπως είναι το αρμενικό Αρτσάχ, που καταλήφθηκε από τον αζερικό στρατό, αλλά και σε χώρες της Μέσης Ανατολής, όπου ο χριστιανισμός κινδυνεύει με ολοκληρωτική εξαφάνιση.

Η ευθύνη όλων μας είναι πολύ μεγάλη, ιστορική θα έλεγα, γι’ αυτό και οι πράξεις και οι αποφάσεις μας πρέπει να είναι ανάλογες.

Προς αυτή την κατεύθυνση ως ΔΣΟ προσβλέπουμε σε ουσιαστικότερη συνεργασία μαζί σας, μετά και την ανασυγκρότηση του Διοικητικού σας Συμβουλίου, το οποίο και θέλω να συγχαρώ για την εκλογή του.

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Ελπίζουμε ότι θα αναλάβετε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για την εκπροσώπηση των κοινοβουλίων σας που ατόνησε η συμμετοχή τους στη ΔΣΟ. Μιλώ ιδιαίτερα, για τις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αυστραλία, και όχι μόνο.

Η παρουσία σας ως εκπροσώπων των κοινοβουλίων σας στο πλαίσιο των εργασιών της ΔΣΟ θα ενισχύσει την φωνή του ελληνισμού, αλλά και της Οικουμενικής Ορθοδοξίας, σημείο αναφοράς της οποίας είναι πρωτίστως το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Και εσείς, ως απόδημος ελληνισμός, ως ελληνισμός της διασποράς, όντας υπό την πνευματική καθοδήγηση της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, έχετε, θα έλεγα, ιερό καθήκον να συμμετέχετε σε έναν διεθνή Οργανισμό, όπως είναι η ΔΣΟ, που εδρεύει στην μητέρα πατρίδα, στην Ελλάδα, και εργάζεται για:

• τη στενότερη συνεργασία των Ορθοδόξων όπου γης,
• την προστασία των διωκόμενων χριστιανών και των χριστιανικών μνημείων,
• αλλά και την ανάδειξη των χριστιανικών αξιών και την ειρηνική συνύπαρξη των λαών.

Ευελπιστώ η έκκλησή μας αυτή τη φορά να βρει περισσότερα ευήκοα ώτα.    

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και εύχομαι καλή επιτυχία στο έργο σας.

Μπορείτε να δείτε το βίντεο της ομιλίας του κ. Μάξιμου Χαρακόπουλου στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://youtu.be/GGtzxfbP1oI

Βρυξέλλες, 1 Ιουλίου 2025

Ομιλία ΓΓ ΔΣΟ, δρ Μάξιμου Χαρακόπουλου,

στο Συνέδριο με θέμα: «Διαθρησκευτικές Σχέσεις στο πλαίσιο του Διχασμού: Οι προκλήσεις της Διατήρησης της Πολιτιστικής και Θρησκευτικής Κληρονομιάς στις Κατεχόμενες Περιοχές της Κύπρου»,

που διοργανώθηκε από την Ομάδα Εργασίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος για τον Διαπολιτισμικό και Θρησκευτικό Διάλογο.

Σεβασμιότατοι,

Κυρίες και κύριοι ευρωβουλευτές,

Φίλες και φίλοι

Θα ήθελα να ευχαριστήσω για την τιμητική πρόσκληση και να συγχαρώ τους διοργανωτές, τους συμπροέδρους της Επιτροπής Διαθρησκειακού και Διαπολιτισμικού Διαλόγου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, την κα Zovko και τον κ. Μεϊμαρακη, για την πρωτοβουλία.

Οι βεβηλώσεις, οι συλήσεις και οι καταστροφές των χριστιανικών μνημείων στην βόρεια Κύπρο, μετά την εισβολή του τουρκικού στρατού το θέρος του 1974 και τη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή είναι γεγονότα αναμφισβήτητα και αποδεδειγμένα.

Επί σειρά ετών έχουν γίνει συγκεκριμένες καταγγελίες με αδιάσειστα στοιχεία, ιδιαιτέρως από φορείς της Κύπρου, όπως είναι η Επιτροπή των Κατεχόμενων Δήμων. Μάλιστα, η Επιτροπή είχε ενημερώσει σχετικώς τη Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας κατά την επίσκεψή μας στη Μεγαλόνησο τον Μάρτιο του 2024.    

Το εύρος του προβλήματος είναι ιδιαίτερα μεγάλο, και απαιτεί την ουσιαστική παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας και ιδιαιτέρως της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πριν η κατάσταση καταστεί μη αντιστρέψιμη.

Ως γνωστόν, ο χριστιανισμός ρίζωσε και άνθισε στην Κύπρο από τις απαρχές του, καθώς γειτνιάζει με τους Αγίους Τόπους. Οι Χριστιανοί πολλαπλασιάστηκαν γρήγορα, και, όπως ήταν φυσικό, άρχισαν να οικοδομούνται χριστιανικά μνημεία. Μια διαδικασία που δεν σταμάτησε, παρά τις ιστορικές περιπέτειες της νήσου, μέχρι σήμερα. Πρόκειται για μια ανεκτίμητη πολιτισμική κληρονομιά με οικουμενική αξία.

Αυτός ο πολιτισμικός πλούτος συνιστά και τον στόχο της τουρκικής δράσης με καταστροφικά αποτελέσματα. Μιλούμε για εκκλησίες που έχουν γίνει στάβλοι, αρένες πυγμαχίας, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων πολιτιστικά κέντρα. Αναφέρθηκε αναλυτικά ο Άγιος Κωνσταντίας.

Αρκετά είναι τα μνημεία που έχουν αφεθεί να καταστραφούν από τις δυνάμεις της φύσης και τη φθορά του χρόνου. Άλλα, απλώς γκρεμίστηκαν εκ θεμελίων.

Συνάμα πολλά είναι και τα βεβηλωμένα κοιμητήρια. Πράξεις που ο ανθρώπινος πολιτισμός καταδικάζει από την αρχαιότητα, ως ανίερες και αποτρόπαιες.

Τέλος, πολλά από τα εκκλησιαστικά κειμήλια, τεράστιας πνευματικής και πολιτιστικής αξίας, έχουν περιέλθει στα χέρια ιερόσυλων αρχαιοκάπηλων, οι οποίοι χωρίς αιδώ τα εμπορεύονται στις διεθνείς αγορές.  

Ο μακρύς αυτός κατάλογος προσβολής των χριστιανικών μνημείων δεν είναι μια συμπτωματική αρνητική εξέλιξη που ακολούθησε την εισβολή και κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά ένα σχέδιο που εφαρμόζεται συστηματικά με συγκεκριμένη στόχευση. Πρόκειται για την υλοποίηση μιας πρακτικής που διαπιστώνουμε και σε άλλες περιπτώσεις, κατά τις οποίες η εξόντωση ή ο εξοβελισμός του γηγενούς πληθυσμού, ακολουθείται από τη δόλια επιχείρηση εξάλειψης της ανάμνησης της παρουσίας του πληθυσμού στα πατρογονικά του εδάφη. Είναι ένας κυνικός βιασμός της ιστορίας. Μια Γενοκτονία της Μνήμης, που δεν συμβαίνει μόνον στην Κύπρο.

Το ίδιο έχουμε δει και στην πατρογονική γη των παππούδων μου, τη Μικρά Ασία, όπου την εξόντωση και εκδίωξη του χριστιανικού πληθυσμού στις αρχές του 20ού αιώνα -μια κανονική Γενοκτονία- ακολούθησε η συστηματική καταστροφή των χριστιανικών μνημείων. Και εκεί οι Εκκλησίες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, βεβηλώθηκαν, αφέθηκαν να μετατραπούν σε ερείπια, ή κατεδαφίστηκαν, όπως ο περικαλλής ναός του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου στο Προκόπι της Καππαδοκίας, ο οποίος τη δεκαετία του 1950 ανατινάχθηκε.

Αλλά και στα νεκροταφεία, πέρα από τη σύληση που διενεργήθηκε, εξαλείφθηκαν τα τεκμήρια της θρησκευτικής ταυτότητας των ταφέντων. Σκοπός όλων αυτών είναι να διαστραφεί το ιστορικό παρελθόν. Να αλλοιωθεί η πολιτισμική και εθνική προϊστορία των περιοχών, προκειμένου να επιβληθεί μια τεχνητή ταυτότητα.

Φίλες και φίλοι,

Η Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξία, τηςοποίας έχωτην τιμή να είμαι επικεφαλής, από την ίδρυσή της, αγωνίζεται για την προστασία των θρησκευτικών μνημείων και τον σεβασμό των χώρων λατρείας, οι οποίοι επ’ ουδενί δεν πρέπει να στοχοποιούνται, ούτε να εργαλειοποιούνται  πολιτικά -με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα την Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη που μετατράπηκε εκ νέου σε τζαμί.

Μάλιστα, το 2017, όταν  η επέλαση των Τζιχαντιστών στη Μέση Ανατολή απειλούσε τη χριστιανική παρουσία, προκηρύξαμε Διεθνή ΔιαγωνισμόΦωτογραφίας με θέμα «Καταστροφή των μνημείων της Χριστιανικής Ανατολής» και με υποστήριξη της Βουλής των Ελλήνων εκδώσαμε λεύκωμα για την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης.

Και θα μου επιτρέψετε να πω ότι μάλλον “προφητικά” στο εξώφυλλο της έκδοσης επελέγη η Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Θεοβάδιστο Όρος Σινά, στην Αίγυπτο, η αρχαιότερη μονή του κόσμου, πουσήμερα διατρέχει κίνδυνο, καθώς αμφισβητείται το ιδιοκτησιακό της καθεστώς.

Φίλες και φίλοι,

Σαφέστατη επιδίωξη της κατοχικής δύναμης στην Κύπρο είναι να κατασκευάσει, μέσω της καταστροφής και βεβήλωσης των θρησκευτικών μνημείων, ένα ψευδές παρελθόν, που να δικαιολογεί την παράνομη κατοχή, και άρα τη διαιώνισή της.

Η πολιτισμένη ανθρωπότητα οφείλει, να μην παραβλέπει αυτές τις ευθείες παραβιάσεις των διεθνών συνθηκών για την προστασία των μνημείων, που αποτελούν παγκόσμια κληρονομιά.

Η ανοχή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αποχαλίνωση των δραστών, έως του σημείου που δεν θα απομείνει τίποτε που να αποδεικνύει το ιστορικό παρελθόν.

Σε μια εποχή που ο αναθεωρητισμός καθίσταται απειλητικό αναδυόμενο ρεύμα στις διεθνείς σχέσεις, η ισχύς δείχνει να υπερισχύει των κανόνων του διεθνούς δικαίου, και ο πόλεμος καθίσταται μέσο για την επιβολή της θέλησης καθεστώτων και κρατών, δεν επιτρέπεται ολιγωρία έναντι όσων παραβιάζουν τους διεθνείς κανόνες. Διότι η κακόβουλη δράση που δεν τιμωρείται βρίσκει επίδοξους μιμητές.

Σε αυτόν τον “πόλεμο” απέναντι στην αλλοίωση της ιστορικής αλήθειας και στο πολιτισμικό παρελθόν της Ευρώπης, η ΕΕ ως ο κατεξοχήν φορέας υπεράσπισης των δικαιωμάτων και του δικαίου πρέπει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Πολλώ δε μάλλον, που η Κύπρος είναι κράτος-μέλος της ΕΕ, και όσα συμβαίνουν στο νησί αφορούν κάθε Ευρωπαίο, αλλά και τα θεσμικά όργανα της Ένωσης, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Επιπλέον, η βεβήλωση και η καταστροφή των χριστιανικών μνημείων στην Κύπρο συνιστά ευθεία προσβολή στην ίδια την ευρωπαϊκή κληρονομιά, τόσο γιατί ο χριστιανισμός είναι συστατικό στοιχείο του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της ευρωπαϊκής ταυτότητας, όσο και γιατί η Κύπρος είναι αναπόσπαστο τμήμα της ευρωπαϊκής ιστορίας, από την πρώιμη αρχαιότητα.

Χρέος μας, επομένως, ως Ευρωπαίοι είναι να προστατέψουμε αυτήν την κοινή κληρονομιά, να καταγγείλουμε με αποφασιστικότητα τις τουρκικές ενέργειες και να εντάξουμε την προστασία των χριστιανικών μνημείων στην Κύπρο σε οποιαδήποτε συζήτηση για τις σχέσεις Τουρκίας-ΕΕ.  

Σας ευχαριστώ.

Βουκουρέστι, 3 Ιουνίου 2025

Ομιλία του ΓΓ της ΔΣΟ δρ Μάξιμου Χαρακόπουλου

στην τελετή έναρξης της 32^ης Συνέλευσης της

Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας

Εξοχώτατε πρώην Πρόεδρε της Δημοκρατίας της Ρουμανίας

Σεβασμιώτατοι,

Κύριοι Αντιπρόεδροι της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ρουμανίας, της Γερουσίας της Ρουμανίας και της Βουλής των Ελλήνων,

Κυρίες και κύριοι πρέσβεις,

Εκλεκτοί προσκεκλημένοι Διεθνών Οργανισμών,

Αγαπητέ πρόεδρε της Γ.Σ. της ΔΣΟ,

κ. Σύμβουλε της ΔΣΟ,

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για τη Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας το γεγονός ότι η ετήσια Γενική μας Συνέλευση διεξάγεται στην όμορφη και ιστορική πρωτεύουσα της Ρουμανίας.

Για τον λόγο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο του Κοινοβουλίου κ. Τσιπριάν Κονσταντίν Σερμπάν, που μας παρείχε τους χώρους της Βουλής της Ρουμανίας, για να πραγματοποιηθούν οι εργασίες μας, αλλά και για την εν γένει αβραμιαία φιλοξενία του ιδίου και των Ρουμάνων συναδέλφων μας.

Η Ρουμανία ήταν και είναι από τις πρωταγωνίστριες χώρες στους κόλπους της ΔΣΟ, καθώς όλες αυτές τις δεκαετίες πίστεψε και στήριξε το εγχείρημα μιας ενωμένης ορθόδοξης πολιτικής συνιστώσας στον ευρωπαϊκό αλλά και στον διεθνή χώρο.

Η στάση αυτή δείχνει, ασφαλώς, τόσο το αίσθημα ευθύνης που διακρίνει τους φίλους Ρουμάνους για την πορεία της Ευρώπης και του δικού μας ρόλου ως Ορθόδοξων βουλευτών, όσο και την οραματική τους σχέση στη διεθνή πολιτική σκηνή.

Ιδιαιτέρως, βέβαια, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο της Γενικής μας Συνελεύσεως, συνάδελφο και αγαπητό συνεργάτη αλλά και φίλο, γνήσιο Ορθόδοξο, Ιωάννη Βουλπέσκου, ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια, τόσο ως εκπρόσωπος του ρουμανικού κοινοβουλίου στη Διεθνή Γραμματεία, όσο και ως πρόεδρος έχει δοθεί ψυχή τε και σώματι για την ευόδωση των στόχων της Οργάνωσής μας.

Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα, επίσης, να εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια στην Εκκλησία της Ρουμανίας, για την επέτειο της συμπλήρωσης των 140 ετών από την αυτοκεφαλία της και των 100 ετών από την ανύψωσή της σε Πατριαρχείο, επισημοποιημένη το 1925 με Πατριαρχικό και Συνοδικό Τόμο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Ο αιώνας αυτός του Ρουμανικού Πατριαρχείου σημαδεύτηκε, δυστυχώς, από τη δυσχερή περίοδο του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο οποίος υπήρξε εχθρικός προς την Εκκλησία, σε όσους τη διακονούσαν, αρχιερείς, κληρικούς και λαϊκούς, και εν γένει προς τα χριστιανικά ιδεώδη.

Σήμερα, πλέον, σε συνθήκες ελευθερίας, που κατοχυρώνονται από τη συμμετοχή της Ρουμανίας στην Ε.Ε., η Εκκλησία σας μπορεί να ομολογεί ελευθέρως την ορθόδοξη πίστη και να χαλυβδώνει τοιουτοτρόπως την ηθική υπόσταση του ρουμανικού λαού.

Αναμφίβολα, η Ρουμανία είναι μια χώρα η οποία βρίσκεται ιστορικά εντός των διεργασιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Αυτό συμβαίνει ήδη από την αρχαιότητα, καθώς εντάχθηκε στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Γεγονός που έδωσε στον πληθυσμό της περιοχής τη δυνατότητα να δεχθεί πολύ πρώιμα το σωτήριο μήνυμα του χριστιανισμού, και δραστήρια να συμμετάσχει στην αναδυόμενη νέα χριστιανική οικουμένη, όπως αναλυτικά μας παρουσίασε ο αξιότιμος Πρόεδρος της Ακαδημίας της Ρουμανίας.  

Η Ορθοδοξία και η επιρροή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπήρξε καθοριστική για τη ταυτότητα του ρουμανικού λαού. Μια επιρροή, που όπως ευφυώς τη χαρακτήρισε ο περίφημος Ρουμάνος ιστορικός και πρωθυπουργός Νικολάε Γιόργκα, συνετέλεσε στο να ανήκει και η Ρουμανία στον πολιτισμό του Βυζαντίου μετά το Βυζάντιο.

Και αυτή η ταυτότητα παρέμεινε ζωντανή στα δίσεκτα χρόνια, που ακολούθησαν την επέλαση του Ισλάμ στην βαλκανική χερσόνησο.

Η ανεκτίμητη αυτή κοινή κληρονομιά των βαλκανικών ορθοδόξων λαών, αποτελεί μια πολύτιμη παρακαταθήκη την οποία οφείλουμε όχι μόνον να διαφυλάξουμε, ως στοιχείο των εθνικών μας ταυτοτήτων, αλλά και να την αξιοποιήσουμε, υπερβαίνοντας όσες αναχρονιστικές αντιλήψεις ακόμη επιβιώνουν, για να συμβάλουμε από κοινού σε μια γόνιμη αναδιαμόρφωση της σύγχρονης Ευρώπης, αλλά και του κόσμου.

Ένα καθήκον που εγείρεται αδήριτο ενώπιόν μας, καθώς όλοι διαπιστώνουμε ότι και ως Ευρώπη, αλλά και ως ανθρωπότητα, βρισκόμαστε σήμερα σε μια κρίσιμη ιστορική καμπή.

Αρχικώς, είναι οι κάθε είδους αναθεωρητισμοί, που απειλούν τις βεβαιότητες του διεθνούς συστήματος όπως το γνωρίσαμε όχι μόνον στην μεταψυχροπολεμική αλλά και σε ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο. Βλέπουμε, δηλαδή, τον παράγοντα της ισχύος να υπερτερεί έναντι του δικαιικού πλαισίου που, σε μεγάλο βαθμό, διατήρησε την ειρήνη, τουλάχιστον στην ήπειρό μας, επί πολλές δεκαετίες.

Επίσης, επανέκαμψε εκ νέου ο πόλεμος. Την ώρα αυτή που μιλάμε, σχετικά κοντά από εδώ που βρισκόμαστε, στην Ουκρανία, διεξάγεται μια αιματηρή στρατιωτική αναμέτρηση, μετά από τη ρωσική εισβολή, που σύντομα συμπληρώνει τα 3,5 έτη. Πρόκειται αναμφίβολα, για ένα σοβαρό πλήγμα για την ίδια την Ευρώπη, αλλά, δυστυχώς, και την Ορθοδοξία, καθώς οι λαοί που πολεμούν είναι κατά βάση Ορθόδοξοι. Παρά τις ελπίδες που καλλιεργήθηκαν για μια εκεχειρία ή ακόμη και τερματισμό του πολέμου, η αιματοχυσία και η καταστροφή συνεχίζονται.

Ταυτόχρονα, και τα όσα τραγικά συμβαίνουν στη Γάζα είναι άκρως θλιβερά. Οι απερίγραπτες συνθήκες τις οποίες βιώνουν οι Παλαιστίνιοι στη στενή αυτή λωρίδα γης, και ιδιαιτέρως τα παιδιά, λόγω υποσιτισμού, απουσίας συνθηκών υγιεινής, έλλειψης νοσοκομειακής περίθαλψης λόγω βομβαρδισμών, δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν πολιτισμένο άνθρωπο ασυγκίνητο.

Ανεξαρτήτως από τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτήν την αντίδραση εκ μέρους του Ισραήλ, η ανάγκη για τερματισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων, όπως και η απρόσκοπτη παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, είναι επείγουσα.

Την ίδια ώρα, γινόμαστε μάρτυρες στον δυτικό κόσμο, μιας ακατανόητης προσπάθειας εξοβελισμού των χριστιανικών στοιχείων που τον έχουν συγκροτήσει.

Ιδίως η Ευρώπη, δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς τη χριστιανική της παράδοση, τις χριστιανικές αξίες που αποτέλεσαν, ομού μετά του ρωμαϊκού δικαίου και της αρχαιοελληνικής γραμματείας, τους βασικούς πυλώνες του πολιτισμού της. Άνευ τούτων, με μόνον έναν γενικό δικαιωματισμό, άραγε για ποια Ευρώπη θα μιλούμε; Σήμερα που συμπληρώνονται 1.700 χρόνια από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας οφείλουμε να εργαστούμε όλοι με όλες μας τις δυνάμεις για την αναβάπτιση της Ευρώπης στις χριστιανικές αξίες.

Η ΔΣΟ για 32 συναπτά έτη, με πολυσχιδείς δράσεις, επιδιώκει να διατυπώσει ευθαρσώς τον δικό της λόγο της αληθείας σε αρκετά μείζονα ζητήματα της εποχής μας. Οι δράσεις μας στοχεύουν στην υπεράσπιση των Χριστιανών που υφίστανται διώξεις. Ιδιαιτέρως στον ευαίσθητο και κρίσιμο χώρο της Μέσης Ανατολής, καθώς, εκεί οι Χριστιανοί τελούν υπό την απειλή της πλήρους εξαφάνισης. Όπως στο Ιράκ, όπου ο χριστιανικός πληθυσμός έχει σχεδόν αποδεκατιστεί, ή στη Συρία, όπου από την έναρξη του εμφυλίου οι Χριστιανοί υπόκεινται σε διαρκείς διώξεις από τους τζιχαντιστές. Ακόμη και σήμερα, με την αλλαγή καθεστώτος, παρά τα όσα ανοίγματα επιχειρούνται, οι χριστιανοί, όπως και άλλες μειονότητες, ζουν μέσα στην ανασφάλεια για το αύριο.

Το ενδιαφέρον μας στρέφεται επίσης στην προστασία των χριστιανικών μνημείων, τα οποία καταστρέφονται, βεβηλώνονται ή αλλάζει η χρήση τους, με κορυφαίο παράδειγμα την Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να επισημάνω ότι ως ΔΣΟ είμαστε βαθύτατα ανήσυχοι από τις εξελίξεις σχετικά με την Ι.Μ. της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, καθώς η πρόσφατη απόφαση Αιγυπτιακού δικαστηρίου αμφισβητεί το αδιαμφισβήτητο εδώ και 15 αιώνες ιδιοκτησιακό καθεστώς της αρχαιότερης σε αδιάλειπτη λειτουργία Χριστιανικής Μονής στον κόσμο.

Ελπίζουμε ότι η αιγυπτιακή πλευρά θα αναλογιστεί το τεράστιο βάρος των ιστορικών ευθυνών, και θα προβεί σε όλες τις αναγκαίες ενέργειες που θα εγγυηθούν τα απαράγραπτα δικαιώματα της Σιναϊτικής Αδελφότητας.

Ενεργή, όμως, είναι, η παρουσία της ΔΣΟ και στο ζήτημα της υπεράσπισης των χριστιανικών αξιών στην Ευρώπη.  Στο πλαίσιο αυτό επιδιώκουμε να έχουμε επαφές με τους συναδέλφους μας αλλά και φορείς από την υπόλοιπη Ε.Ε., που ανήκουν στην καθολική εκκλησία ή σε άλλες χριστιανικές ομολογίες.

Κυρίες και κύριοι,

Είμαστε πεπεισμένοι ότι η Ορθοδοξία και οι Ορθόδοξοι πολιτικοί μπορούμε σε πνεύμα αλληλεγγύης να έχουμε τη δική μας διακριτή συνεισφορά στη διαδικασία διαμόρφωσης της νέας Ευρώπης.

Σε κάθε περίπτωση, η ΔΣΟ προσηλωμένη στις αξίες της Ορθοδοξίας, θα συνεχίσει με συνέπεια και αποφασιστικότητα να τις υπηρετεί, προωθώντας και στηρίζοντας, παράλληλα, κάθε δράση και πρωτοβουλία που στοχεύει στην ειρήνη, στην αλληλοκατανόηση και την συνεργασία των λαών.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Λάρισα, 31 Μαΐου 2025

Ομιλία Μάξιμου Χαρακόπουλου

στην Ημερίδα με θέμα

«Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου – Σύγχρονα Ζητήματα και προκλήσεις»

Κυρίες και κύριοι,

Εκδηλώσεις σαν την σημερινή δεν έχουν μόνον επετειακό χαρακτήρα. Ούτε, βεβαίως, αποτελούν μνημόσυνα, για χαμένους προγόνους ή ακόμη περισσότερο για χαμένες πατρίδες. Αντιθέτως, είναι αγωνιστικά προσκλητήρια.

Μπορεί να αναφέρονται σε γεγονότα του παρελθόντος, για μαύρες σελίδες της ιστορίας μας, αλλά σχετίζονται άμεσα με το σήμερα και στοχεύουν στο μέλλον.

Διότι η ιστορική μνήμη είναι καθοριστικό στοιχείο συγκρότησης της προσωπικότητας. Προσωπικής και συλλογικής. Χωρίς τη μνήμη ένας άνθρωπος μένει μισός, ανολοκλήρωτος.

Η ματιά μας επομένως στις ρίζες μας, στις πηγές μας, στην προέλευσή μας συγκροτεί τις συνειδήσεις μας, ολοκληρώνει τις προσωπικότητές μας.

Γιατί δεν εκπροσωπούμε σε αυτόν τον κόσμο μόνον τον εαυτόν μας, αλλά και όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ‘ρθουνε, θα περάσουν, που γράφει ο ποιητής.

Επιπλέον, η ιστορική μνήμη έχει βαρύνουσα αξία στη διεθνή προσωπικότητα ενός έθνους και ενός κράτους. Ο σεβασμός που δείχνει στο παρελθόν του, ζυγίζει βαριά στο διεθνές ισοζύγιο δυνάμεων.

Όταν ένα έθνος αγνοεί την ιστορία του, αδυνατίζει το παρόν του και θέτει σε αμφισβήτηση την μελλοντική του ύπαρξη.

Και, αγαπητοί φίλοι, το κεφάλαιο της Γενοκτονίας των Ποντίων, αλλά και όλων των Ελλήνων της Ανατολής -Μικρασιατών, Θρακών και Ποντίων- είναι από τα σημαντικότερα της μακραίωνης ελληνικής ιστορίας, που δεν μπορεί και δεν πρέπει να λησμονηθεί.

Γιατί σήμανε, ουσιαστικά, τη βίαιη διακοπή της ελληνικής πολιτισμικής παρουσίας τριών χιλιάδων ετών στη μικρασιατική γη.

Εκεί, που, δίχως καμία σωβινιστική υπερβολή, έλαμψε, μεταλαμπαδεύοντας τον ελληνικό πολιτισμό σε μια τεράστια ακτίνα της ευρύτερης Ανατολής.

Με τα ελληνικά γράμματα, τις τέχνες, τις ιδέες, τη φιλοσοφία.

Εκεί, που αναδείχθηκε σε κέντρο της άνθισης του χριστιανισμού, με εργαλείο διάδοσης την ελληνική γλώσσα.

Εκεί, που κτυπούσε η καρδιά της υπερχιλιόχρονης Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αυτής που αποτέλεσε το κέντρο του κόσμου για αιώνες.

Και αυτή η παρουσία έλαβε ένα απότομο τέλος. Ένα τέλος,όμως, που δεν ήταν τυχαίο και συμπτωματικό.

Αλλά προδιαγεγραμμένο και προγραμματισμένο. Από το οθωμανικό κράτος αρχικώς, κυρίως υπό την ηγεσία των Νεότουρκων, και εν συνεχεία από τους κεμαλιστές και το τουρκικό κράτος.

Γιατί η Γενοκτονία, δηλαδή η εξάλειψη εξ ολοκλήρου των Ελλήνων, αλλά και όλων των χριστιανών της Ανατολής, είχε ξεκινήσει πολύ νωρίς.

Και έγινε κατά τρόπο συστηματικό και απροκάλυπτο.Πιθανόν, με ευρωπαϊκή επίνευση. Είναι, άλλωστε, γνωστή η άμεση συμμετοχή σε αυτήν την πρωτοφανή φρικαλεότητα του περιβόητου φον Σάντερς.

Και στόχος του σχεδίου δεν ήταν άλλος από τη βίαιη ομογενοποίηση του πληθυσμού του οθωμανικού κράτους.

Την εξόντωση κάθε εθνοτικού στοιχείου που θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα στη μετατροπή του οθωμανικού κράτους σε μια υπάκουη αποικία ή σε ένα συμπαγές τουρκομουσουλμανικό κράτος.

Από τις σφαγές της Φώκαιας το 1914, τη συστηματική εξόντωση των Ποντίων από το 1919, στην πυρπόληση της Σμύρνης το 1922, στα Αμελέ Ταμπουρού και στις πορείες θανάτου, ένα ήταν το νήμα που τα συνέδεε: η εξόντωση του ελληνικού χριστιανικού στοιχείου.

Και συνδεόταν αναμφίβολα με την Γενοκτονία των Αρμενίων αλλά και των Ασσυρίων.

Όπως πρόσφατα ο Γεώργιος Ασλάν, Ασσύριος στην καταγωγή, και μόνος πια χριστιανός βουλευτής στην Τουρκία κατήγγειλε με γενναιότητα από το βήμα της τουρκικής βουλής, ανήμερα της επετείου της Γενοκτονίας των Αρμενίων, “το 1915 ο πληθυσμός της Τουρκίας ήταν περίπου 13 εκατομμύρια, από τους οποίους 3 εκατομμύρια ήταν χριστιανοί. Σήμερα, στην Τουρκία των 86 εκατομμυρίων κατοίκων, οι χριστιανοί αριθμούν μόλις 50 χιλιάδες”.

Το χωρίς προηγούμενο έγκλημα, όμως, θα μείνει ατιμώρητο, και μάλιστα θα βρει σύντομα “άξιους” μιμητές, τους ναζιστές και την πολιτική του Ολοκαυτώματος.

Ακόμη και σήμερα, ωστόσο, οι θύτες αυτού του εγκλήματος δεν έχουν υποδειχθεί από τη διεθνή κοινότητα.

Ακόμη οι απόγονοί τους όχι μόνον αρνούνται την ευθύνη της Γενοκτονίας, αλλά επιχειρούν να αλλοιώσουν την ίδια την ιστορική αλήθεια.

Γι’ αυτό ήταν σημαντική η απόφαση της Ελληνικής Βουλής με τον νόμο 2193/1994 να καθιερωθεί ως Ημέρα Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου η 19η Μαΐου. Αλλά και με τον νόμο 2645/1998 η 14η Σεπτεμβρίου για τους Έλληνες της Μικράς Ασίας.

Αποφάσεις που είχαν σκοπό να διεθνοποιήσουν το ζήτημα, να αφυπνίσουν τη διεθνή κοινότητα και να πιέσουν την Τουρκία να τεθεί προ των ευθυνών της.

Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η πρωτοβουλία αυτή αυτοϋπονομεύεται από την σαλαμοποίηση των επετείων της Γενοκτονίας.

Είναι ακατανόητο να υπάρχουν διαφορετικές ημέρες Μνήμης για διαφορετικά τμήματα του ελληνισμού.

Είναι σαν οι Εβραίοι να είχαν άλλες ημερομηνίες Μνήμης του Ολοκαυτώματος για όσους ήταν στην Πολωνία, την Ελλάδα κ.ο.κ.

Για τον λόγο αυτό είχαμε πάρει πρωτοβουλία με τον Στέλιο Παπαθεμελή, και άλλους βουλευτές, το μακρινό 2005, να καταθέσουμε μια σχετική νομοθετική πρωτοβουλία.

Σύμφωνα με την πρόταση νόμου που καταθέσαμε η Μνήμη της Γενοκτονίας όλων των Ελλήνων της Ανατολής, -Θράκης, Μικράς Ασίας και Πόντου- θα τιμάτο την ίδια ημέρα.

Δυστυχώς, αυτή η πρωτοβουλία δεν ευοδώθηκε. Νομίζω ότι ήρθε καιρός να την ξαναδούμε. Πρέπει το μήνυμα να γίνει στεντόρειο, όχι αποσπασματικό, όχι αδύναμο.

Και γίνεται, επίσης, αδύναμο όταν δεν επιδεικνύεται η απαιτούμενη πολιτική αποφασιστικότητα ούτε καν για τα αυτονόητα.

Ένα απ’ αυτά, το ελάχιστο, είναι η επανέκδοση του μεταφρασμένου σε διάφορες γλώσσες τόμου που συνέγραψε ο σεβαστός μου καθηγητής Κώστας Φωτιάδης και τεκμηριώνει με ντοκουμέντα τη Γενοκτονία των 353.000 Ελλήνων του Πόντου.

Ένας τόμος που έχει εκδοθεί στα ελληνικά από το «Ίδρυμα της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία», και έχει ήδη μεταφραστεί σε 6 γλώσσες. Αλλά οι μεταφράσεις μένουν ανέκδοτες. Γιατί άραγε;

Ενώ χιλιάδες αντίτυπα θα μπορούσε να είχαν σταλεί παντού, σε κοινοβούλια, πρεσβείες, ιδρύματα, πανεπιστήμια, δεξαμενές σκέψης.

Το αίτημα αυτό, το ανέδειξα κατ’ επανάληψη. Μάλιστα, το 2010 το συνυπέγραψαν 114 βουλευτές όλων των κομμάτων, και το έθεσα με τον τότε συνάδελφο βουλευτή Κοζάνης Αλέκο Αθανασιάδη, στον -αείμνηστο πια- Πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο. Δυστυχώς, δεν έγινε τίποτε…

Τίποτε, επίσης, δεν έγινε και σε επίπεδο ΟΗΕ αλλά και ΕΕ, τουλάχιστον όπως θα αναμέναμε να γίνει, παρά τις καλές προθέσεις και τις σχετικές εξαγγελίες.

Αντιθέτως, μας χαροποίησε το γεγονός ότι για πρώτη φορά το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών έκανε ρητή αναφορά στη Γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους στο επίσημο ανακοινωθέν στο πλαίσιο του συνεδρίου που διεξήχθη στην Αθήνα από τις 18 έως τις 20 Μαΐου.

Καθοριστικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η Εκκλησία της Ελλάδος, προς την οποία και ιδιαιτέρως προς τον προκαθήμενό της, Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, αξίζουν ειλικρινή συγχαρητήρια.

Η προσπάθεια, όμως, πρέπει να συνεχιστεί. Γιατί όσο οι απόγονοι των θυτών δεν αποδέχονται το έγκλημα, όσο το τουρκικό κράτος δεν απολογείται για την Γενοκτονία, τόσο θα μένει ανοικτό το ζήτημα.

Όχι μόνο ως απαιτούμενος σεβασμός προς την μνήμη των θυμάτων της τουρκικής βαρβαρότητας. Αλλά πρωτίστως, διότι, όσο η Τουρκία δεν κοιτάζεται στον καθρέπτη της ιστορίας, τόσο θα παραμένει ασύδοτη, για να εκδηλώνει τις νεοοθωμανικές, ιμπεριαλιστικές της επιδιώξεις.

Γιατί η Τουρκία σήμερα ζει με τις ψευδαισθήσεις της ανασύστασης του οθωμανικού χώρου, χωρίς να κρατά καν τα προσχήματα.

Διεκδικεί προς κάθε κατεύθυνση, και κατακτά εκεί που μπορεί να κατακτήσει. Κοιτάξτε τι συμβαίνει στη Συρία, όπου ο εκλεκτός της πρώην τζιχαντιστής έγινε αναγνωρισμένος πρόεδρος.

Κοιτάξτε πώς συμπεριφέρθηκε στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, όπου βοήθησε τους Αζέρους να εκτοπίσουν τους Αρμένιους από τα πατρογονικά τους εδάφη.

Για να μη μιλήσουμε για την Κύπρο, που έχει υπό κατοχή το 37% της νήσου. Ή για την Γαλάζια Πατρίδα και τις διεκδικήσεις της επί του Αιγαίου αλλά και της Θράκης.

Την ίδια ώρα που εντός της Τουρκίας ηγέτες της αντιπολίτευσης φυλακίζονται, η δημοκρατία φιμώνεται, ο αυταρχισμός διογκώνεται.

Αλλά κάποιοι, ακόμη και στην Ευρώπη, κάνουν τα στραβά μάτια. Αντιθέτως, επιδίδονται σε επαίνους και προσοδοφόρες μπίζνες, ενώ επιχειρούν να βάλουν από το παράθυρο την Τουρκία στην αμυντική πολιτική της ΕΕ.

Γεγονός που συνιστά ευθεία υπονόμευση της ίδιας της ευρωπαϊκής ιδέας, αλλά και ευθεία απειλή για τα συμφέροντα του ελληνισμού.

Και ορθά ο Νίκος Δένδιας ο υπουργός Άμυνας αναφέρθηκε στο SAFE, το χρηματοδοτικό εργαλείο για τους αμυντικούς εξοπλισμούς, ως οιονεί κερκόπορτα.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ανοίξει, και δεν θα ανακράξουμε εάλω η Ευρώπη.

Κυρίες και κύριοι,

Η Ελλάδα ασφαλώς ήταν και είναι υπέρ της ειρηνικής συμβίωσης στις δύο ακτές του Αιγαίου, και υπέρ της καλής γειτονίας. Αυτό όμως δεν θα μπορούσε να γίνει εις βάρος του διεθνούς δικαίου, της κυριαρχίας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.

Δεν μπορεί να υπάρξει καμία ειλικρινής προσέγγιση των δύο κρατών, των δύο λαών, χωρίς προηγουμένως να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια και να ακυρωθούν οι παράνομες διεκδικήσεις της γείτονος κατά του ελληνισμού.

Ο ελληνισμός δεν είναι όμως διατεθειμένος να καταστεί όμηρος ή υποτελής του οποιουδήποτε.

Διεκδικεί τα δίκαιά του, και σε αυτά συγκαταλέγεται και η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων και όλων των Ελλήνων της Ανατολής.

Σας ευχαριστώ.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία του κ. Χαρακόπουλου στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://www.youtube.com/watch?v=mJwGWBvgs_I